Een Ironman finishen met een beperkte voorbereiding, het is niet veel atleten gegeven. Kersverse vader Bram Decavel, met 6 Ironman finishes ook niet aan zijn proefstuk toe, laat zien dat het wel kan... En dan nog in een strakke tijd van 10u44! Proficiat Bram!

_______________________________________________________________________________________________________

Ironman Mallorca - 16/10/21

Als een triatleet mij zou vertellen dat hij licht vermoeid, te weinig getraind en ongepland een Ironman gaat doen binnen 90 dagen zou ik hem zot verklaren, maar toen ik Filip eind augustus vertelde dat ik dit van plan was, zei hij: ‘Als ge uw ambities bijschaaft moet dat wel lukken, zeker?’

Zo gezegd, zo gedaan. De reden waarom ik mee zou doen was simpel: Ik was ingeschreven. Door corona was de wedstrijd verzet naar een later tijdstip en ik had te laat gereageerd om hem te verzetten naar 2022. Ironman wou mij geen gunst verlenen om toch te verplaatsen, ook niet toen ik een sentimentele email-conversatie had met een medewerkster. We verwachtten namelijk een kindje in juli en trainen stond niet bovenaan mijn verlanglijstje.
Uiteindelijk hadden we veel geluk dat onze kleine man een goede slaper was en dat alles vlot verliep waardoor ik toch een beperkte trainingsvoorbereiding kon doen.

Woensdag 13/10: Voor de eerste keer op het vliegtuig met mijn trouwe supporter Niki en kleine Oscar. Op de rij voor ons: Seppe Odeyn, eerste ging ik dus al niet worden, ambities nog verder bijgeschaafd. Topsupporter en halve Spanjaard/Chinees Alexander opgepikt aan de luchthaven in Palma en op naar Port d’Alcudia. Op 4km van waar we vaak op stage gingen. Een tophotelletje aan de zwemstart en op het loopparcours. Nog een kleine wandeling op zoek naar eten en vroeg in bed.

Donderdag 14/10: Rustig fietsen met onze halve Spanjaard/Chinees en het tweede deel van het fietsparcours verkennen, veel herkenbare stukken maar wel redelijk pittig. Inchecken bij Ironman, een nieuwe rugzak krijgen, de laatste proviand inslaan, het laatste stuk van het loopparcours rustig verkennen en nog een keer dezelfde wandeling op zoek naar eten.

Vrijdag 15/10: Een zwemmetje in een baai in de Middelandse Zee in een biljartvlakke zee, één zeester en een andere toekomstige Ironman tegengekomen, voor de rest geen volk. Daarna een stevig ontbijt. Fiets gaan parkeren tussen de veel duurdere bolides en nog wat gaan vergapen aan de fietsjes van de pro’s en voor de rest rust. Af en toe wat wandelen met Oscar en een iets minder verdere wandeling op zoek naar eten en heel vroeg in bed.

Zaterdag 16/10: Na een topnacht (minder stress hebben scheelt blijkbaar wel) om 4u45 opstaan om lekkere witte boterhammen met confituur te gaan eten in het hotelrestaurant. Langzaam beginnen de compressiekousendragende collega’s toe te stromen en de stress op te komen.
Nog twee stress-kakjes (Jammer genoeg maar twee, zou later blijken) en op naar de transition om mijn pullen weg te steken en mij helemaal in de sfeer onder te dompelen. Niki zorgde ondertussen dat Oscar goed gekleed was en lekker gegeten had om zijn eerste dag als Ironbaby mee te maken.

Nog een extra stress-kakje in de dixi bij de transitie en mij daar nog een half uur neergezet om de andere freaks te observeren. Ik zoek nog altijd naar de reden waarom sprintjes, lunges en latissimus pulls nodig zijn op meer dan een uur van de start, maar blijkbaar was dat heel belangrijk, en dan nog vooral bij de minst getraind uitziende atleten.

Om 7u vond ik mijn supporters terug en konden we nog een beetje ontstressen door die andere zotten te observeren. Om 7u40 richting mijn startbox, heel ambitieus bij de 60 minuten box gaan staan, want ik had 65-68 minuten in mijn hoofd zeker met amper 10 zwemtrainingen op de teller.

Rond 7u45 de grootste groep pro’s zien vertrekken die ik al gezien had, twee minuten later ook een grote groep lady pro’s, en dan was het aan de ‘mindere’ kalibers.

Beep, beep, beep, tuut, en weg. Eerst 30 meter in ondiep water waggelen en mijn beste impressie van ‘dolphin dives’ en dan eindelijk al zwemmend verder. Ik forceer niet en vind direct mijn tempo. Hier en daar een klopke en een duwke incasseren/geven maar voor de rest vlot de eerste 1900m overleefd. Even een Aussie exit in het ondiepe water, 29’40 op mijn horloge, niet slecht, de supporters even groeten en nog een rondje. Iets meer geduw en getrek omdat de triatleten van de halve Ironman ook net vertrokken zijn maar vrij vlot richting de Swim Exit.
Als ik recht kom in het ondiepe water op 30 meter van de boog zie ik 59’40 staan op mijn horloge, ik overweeg even om een sprintje te trekken om onder het uur te blijven, maar denk snel aan de lange dag die mij nog wacht en besluit om mij niet te forceren.
Op 1u00’22” kom ik voorbij de boog voor mijn beste Ironman-swim tot nu toe, zonder forceren.

De wissel binnen en op de fiets voor 180 prachtige maar pittige kilometers. Het plan is om mij heel rustig te houden en vooral te genieten van de mooie streek, hopelijk blijft er dan nog iets over in de benen voor het lopen. Na 20 kilometer begint de klim van 9 kilometer aan 5,5%, een stevige kuitenbijter waar we op stage altijd goed los op gingen (en Wouter altijd met minuten als eerste boven kwam). Vandaag echter geen toptijden, rustige wattages, rondkijken, andere atleten monsteren, een bergschaap met lammetje zien passeren en bedenkingen hebben bij verschillende verzet-keuzes. Ik zou ondertussen wel een plasje kunnen doen en hoop dat de bevoorrading zich boven bevindt.

Boven gekomen is er geen bevoorrading te bespeuren en ik schiet mij ergens achter een muurtje om een plasje te doen, maar zie na 10 seconden iets verder een official staan dus spring ik vlug weer op de fiets en begin de technische afdaling. Na de eerste bocht zie ik al iemand langs de kant staan met schaafwonden en in de daaropvolgende haarspeldbocht gaat de triatleet voor mij veel te breed en gaat hij over kop naast de baan en net niet het ravijn in. Gelukkig staat 10 meter verder net een fotograaf van de organisatie die zich over hem ontfermt.
Ik hou mij heel rustig want ik wil heelhuids beneden komen en stop iets verder dan toch voor mijn plasje.

Na de afdaling gaat het via glooiende wegen terug richting Port d’Alcudia, waarna we nog twee lussen van 45km moeten afwerken. Aan kilometer 70 merk ik dat een grote behoefte misschien ook wel eens nodig zou kunnen zijn en bij de eerstvolgende bevoorrading duik ik een Dixi binnen. Deze bevoorrading is natuurlijk net in een pittoresk dorpje waar veel publiek staat te kijken, 5 minuten later kom ik onder licht ironisch applaus terug uit het toilet en bedank ik voor zoveel bezorgdheid en steun met een grote glimlach en zwaaiende arm.

Door mijn korte pauze ben ik de voeling met de atleten van mijn tempo wat kwijt en fiets ik bijna heel de rest van de wedstrijd alleen verder, uiteraard is dit een niet-stayer wedstrijd maar wat gelijke tempo’s rondom u helpen toch, en ook al is het een niet-stayer toch zie ik op een stuk heen en terug wel wat pelotons passeren.

Voorbij het half way point en op naar de twee lussen van 45km, de profs knallen mij af en toe al voorbij, maar ik blijf rustig genieten en mijn wattages trappen. Ondertussen heb ik ook mijn pistoletjes met choco en confituur op, omdat vandaag toch eerder een testwedstrijd is probeer ik eens wat anders dan alles puur op bars en gelletjes. Ik moet zeggen, zo’n pistoletje smaakt toch wel een stuk beter, en heeft mij geen verdere problemen opgeleverd tijdens de wedstrijd.

Op 15km voor de Bike Finish gaat de atleet die 40 meter voor mij fietst hard tegen de grond op een rond punt, ik zie hem net rechtkomen en zijn hele linkerkant ligt open. De politie-agenten die het verkeer regelen ontfermen zich snel over hem. Ik ben vooral blij dat ik zonder problemen het einde van het fietsen gehaald heb. Alexander schreeuwt mij nog vooruit in de laatste 2 kilometer en dan van de fiets en beginnen lopen.

Niki en Oscar staan mij op te wachten aan de nadar bij mijn fiets, ik geef snel een kleine analyse van de wedstrijd en hoe ik mij voel terwijl ik mijn fietsschoenen wissel voor de loopschoenen. En hup ,we zijn weg voor een loopje van 42km verdeeld over vier ronden van 10,5km.

Ik stop in de eerste 2 kilometer nog vlug in een toilet voor een plasje, want dat plassen op de fiets ben ik toch nog altijd niet meester en op die halve minuut zal het vandaag zeker niet komen. De eerste 3 kilometer vlieg ik, ik moet mij echt inhouden om niet te rap te gaan. Het begint wel serieus warm te worden en de eerste bevoorrading blijkt pas na 3,5km te liggen. Een flesje water over mijn hoofd en ééntje binnenkappen en verder. Aan kilometer 7 staat Alexander te supporteren en ik roep hem toe dat een extra flesje water wel zou kunnen helpen, waarna hij iedere ronde de lokale Spaanse Spar steunt en water en cola begint te hamsteren.

Ik kan al bij al vlot mijn eerste twee rondes afwerken maar merk wel dat de tank langzaam begint leeg te lopen. Als ze mij bij de bevoorrading aan 23km zeggen dat er voorlopig geen cola meer is, krijg ik mijn eerste klop. Ik wandel door de bevoorrading en geraak niet direct terug op gang. De hele derde ronde zie ik af en moet ik stukjes wandelen om mijn spieren even tijd te geven om er terug tegen te kunnen. Als ik Niki en Oscar zie stop ik heel kort even om ze allebei wat liefde te geven. En als ik bij Alexander kom kunnen we 2 kilometer wat babbelen over de wedstrijdsituatie bij de profs omdat hij telkens een groot stuk meeloopt op het moeilijkste deel van het parcours.

Bij de vierde ronde kan ik wel weer iets meer tempo ontwikkelen, afgewisseld met heel korte wandelstukjes en uiteindelijk kan ik aan de laatste kilometer beginnen. Ik weet dan al dat ik zeker onder de beoogde 4 uur blijf op de marathon en dat ik voor het donker thuis ga zijn, wat stiekem mijn doel was voor ik eraan begon. Ik loop de rode loper op en zie Niki (en Oscar) glunderen, ik stop nog even om een dikke zoen te geven aan allebei en loop dan uitgelaten en massa’s content over de finish in 10u44.

Had ik graag sneller gelopen? Natuurlijk, maar met de beperkte voorbereiding en de aard van het parcours was ik meer dan content met mijn finish, en was de eindtijd irrelevant. Op naar Klagenfurt 2022, met een goeie voorbereiding en met dezelfde topsupporters, al moet ik Alexander nog overtuigen om op het vliegtuig te springen. Naar Aix komt hij zeker al mee, en dan zullen we samen voor de derde keer de fontein proberen te bereiken.