De uitbraak van het Coronavirus zorgde ervoor dat de gehele triatlon competitie abrupt stil kwam te liggen. Toen bekend werd dat de Triatlon(en Duatlon) Van Vlaanderen een van de eerste wedstrijden was die door kon gaan sinds de crisis waren clubleden Joke D'Haeyere, Bernard Demeulemeester en Jens Vercruysse er als de kippen bij om zich in te schrijven voor deze wedstrijd. Alle drie zetten ze straffe prestaties neer waarbij Joke 3de vrouw algemeen werd in de duatlon en Bernard 2de man werd in de categorie M50 duatlon. Lees hieronder mee hoe Joke de dag beleefde.

________________________________________________________________________________________________________

2020, het jaar waarin ik na 2 mindere jaren op sportvlak vastbesloten opnieuw aan de start zou staan van een aantal duatlonwedstrijden (de weinige die er helaas nog zijn). Waaronder een nieuwe duatlon in Ieper, dé wedstrijd van het jaar in Kortrijk ;-) en hoogtepunt voor mij Gravelines met de halve duatlon, wat mijn langste afstand zou worden tot nu toe. Daarna stonden nog Pittem, BK Halle en Langemark op het programma. Helaas heeft Corona daar anders over beslist en vielen, zoals velen onder jullie ook wel zullen herkennen, 1 na 1 alle wedstrijden weg… Héél jammer maar gezondheid gaat natuurlijk nog altijd voor!

Toen ik 2 weken geleden vernam dat de wedstrijd in Oudenaarde toch zou doorgaan heb ik me, na even twijfelen gezien het toch wel vrij zware fietsparcours, toch maar ingeschreven!
Bleek dat ook clubgenoten Bernard Demeulemeester (duatlon) en Jens Vercruysse (triatlon) mee aan de start zouden staan, toch blij dat ik niet de enige was die de clubkleuren zou moeten verdedigen daar in Oudenaarde.

Samen met Jens zijn we vorig week het fietsparcours alvast even gaan verkennen. Het werd ons al snel duidelijk dat dit een behoorlijk pittige wedstrijd zou worden met 2x de Achterberg, 2x de Kapelleberg, 2x de Varent, 2x een stukje van de Eikenberg en ja hoor nog een stevige kuitenbijter zonder naam… ook 2x! Goed voor een kleine 700 hoogtemeters op een afstand van 45km.
Waar waren we nu ook alweer aan begonnen…

Zondag 5 juli: raceday!
Ik had al de hele week het weerbericht wat in de gaten gehouden maar de voorspellingen waren, zoals we hier ondertussen wel al wat gewoon zijn, elke dag anders... Dus werd het zondag opstaan, naar buiten kijken en zien wat voor weer het zou worden: veel wind, héél veel wind en een beetje lichte motregen, daar moesten we het vandaag meedoen. Wat al een pittige wedstrijd zou worden zou door de weersomstandigheden vermoedelijk dus nog een tikkeltje zwaarder kunnen worden, ‘joepie’!
Kleren aan, fiets en materiaal in de auto en hup, richting Oudenaarde.
Daar al snel Bernard en Jens tegen het lijf gelopen. Starnummers ophalen, snel nog een (stress)plasje, even de nieuwe machine van Bernard bewonderen :D en richting de wisselzone.

Eenmaal in de wisselzone mocht je deze niet meer verlaten, één van de regels die ons opgelegd waren omwille van de coronacrisis. Opwarmen in deze zone was ook verboden, niet echt ideaal dus... Samen met Bernard toch een kleine poging gedaan om de beentjes nog ietwat te strekken voor het eerste loopnummer.
De start was onderverdeeld in startboxen voor de ‘rolling start’. Er waren witte stippen aangeduid op 1,5m van elkaar om zo de afstand tussen de atleten te bewaren. Toch een speciale ervaring als je ‘t mij vraagt! Na een korte briefing en een warm applaus voor de organisatie (welverdiend want echt chapeau om dit allemaal te verwezenlijken in dergelijke omstandigheden!) was het bijna tijd voor de start.

Toen het startsignaal werd gegeven mochten als eerste de atleten van de sprinttriatlon, één voor één, het water in. Daarna was het al snel de beurt aan de duatleten, ook één voor één en daarna de atleten voor de ¼ triatlon die ik niet meer heb zien starten. Vanaf dan was ik al volledig gefocust op mijn eigen wedstrijd. Ik had me voorgenomen om vooral goed te doseren en mij vooral niet op te blazen in het eerste loopnummer. Dat was alvast goed gelukt waardoor ik fris aan de fietsproef kon beginnen. Veel tijd om wat in het ritme te komen was er niet want daar was al snel de Achterberg, de eerste en voor mij persoonlijk de zwaarste beklimming in het parcours. Ik heb, na die eerste klim vrij goed te verteren, vrij snel mijn ritme gevonden en telkens goed kunnen doseren. De stukken vals plat én tegenwind (slechte combinatie voor mij heb ik ondertussen al mogen ondervinden) vielen me uiteindelijk zwaarder dan de beklimmingen. Op sommige ‘open’ stukken was het zelf alle hens aan dek om mijn ‘koers’ te behouden en niet te veel te zwalpen. Wat een stevige wind, we werden echt niet gespaard!

Na een voor mij geslaagde fietsproef (klimmetjes goed verteerd, goed kunnen doseren ondanks de stevige wind, even opgekeken naar de voorbij vlammende toppers zoals Seppe Odeyn, Jan Petralia en Guust De Smul) was het tijd voor het laatste onderdeel: 11km lopen. Tijdens de eerste meters voelde ik een lichte pijn opsteken aan de knie, ik dacht ‘t is geen waar dat ik hier ga moeten opgeven hé… Voorzichtjes toch mijn tempo gezocht (ik had na zo’n fietsparcours 4:50 voor ogen) en de pijn is gelukkig niet doorgekomen. Na de eerste kilometer, offroad (niet mijn ding), kwamen we op een recht stuk (ook offroad ‘joepie’), pal tegen wind. Wetende dat we dat stuk 2x moesten doen zakte de moed toch heel eventjes in mijn schoenen en al snel was duidelijk dat dit een lange 11 km zou worden… Ik heb al snel het tempo dat ik voor ogen had laten varen en had voor mezelf een nieuw doel gesteld: gewoon uitlopen! In de verte zag ik Jens lopen en zag dat hij toch ook aan het afzien was door die hevige wind, zoals iedereen die rondom mij liep eigenlijk. Het gaf me moed wetende dat ik niet alleen aan het afzien was en dat het voor iedereen zwaar was. Na een zware fietsproef nog eens 11km lopen op een vrij zwaar parcours om nog maar te zwijgen van die stevige maar écht stevige wind. ‘Blijven lopen’ bleef ik maar zeggen tegen mezelf en dat heb ik gedaan. Zo blij als ik eindelijk de finishboog zag, oef! Het was me gelukt!

Uiteindelijk mijn 11km aan 5:08 gelopen, een stuk trager dan ik voor ogen had, maar meer zat er echt niet meer in de beentjes. Ook Jens kwam kort na mij toe, ik denk ook net als ik even blij dat hij de finish gehaald heeft!
Nog rap een finishfoto, fiets ophalen in de wisselzone en wegwezen. Of dat was toch de bedoeling omwille van de coronamaatregelen. Er was niets voorzien voor de atleten achteraf, geen douches, geen podium, geen prijzen, recht naar huis!
Toch vonden we dat we een beloning verdiend hadden en zo zijn we nog even afgezakt naar de Markt van Oudenaarde om onze innerlijke mens te versterken!
De rest van de avond in de zetel doorgebracht met de voetjes omhoog nagenietend van een lastige maar zéér mooie wedstrijd! Ik zou zeggen volgend jaar, same time, same place! Mij zien ze daar zeker nog terug!