In 2019 werd de Chtriman 113 gekozen als het clubkampioenschap van het Aqua Protect 3 Team. Met bijna 30 atleten waren we als club sterk vertegenwoordigd in Gravelines! Bij de vrouwen was het Maaike Ryngaert die als eerste vrouwelijke AP3T'er over de meet kwam. Ze beschreef uitvoering hoe ze de wedstrijddag beleefde en eventjes zelfs dacht zoiets nooit meer te doen... ;-) Lees met ons mee!

30 juni 2019 - De Ch’TriMan (van waar komt die naam eigenlijk) 113 Gravelines, dat zou ‘m worden, mijn eerste halve triatlon wedstrijd. ‘k Had altijd al gezegd dat ik in het jaar waarin ik veertig (what’s in a name) zou worden, ik graag mijn allereerste halve triatlon zou willen doen. Ideaal zou het niet worden als sportende alleenstaande mama in combinatie met twee opgroeiende kids en een drukke fulltime job, maar iedereen heeft zo wel iets en een uitdaging houd je alive and kicking :-). Dat deze wedstrijd meteen ook het AP3Team clubkampioenschap zou worden, was een extra uitdaging en tegelijk een grote stimulans! We gingen dit alvast niet alleen moeten doen.

Afgelopen zondag was het dan zo ver : D-Day, race-day

Eerlijk gezegd had ik niet al te veel zenuwen, of toch helemaal niet te vergelijken met twee weken voordien toen ik het geluk had om te mogen deelnemen aan ‘s lands schoonste city-triatlon (nog een keer merci daarvoor; volgend jaar help ik netjes mee en gun ik iemand anders de beleving). Soit, moest ik mij nu zenuwachtig maken omdat ik niet zenuwachtig was? Misschien helpt het inderdaad als je de dag voor je wedstrijd alles al netjes klaarlegt en is er daardoor minder stress? Gaan we nog doen bij volgende wedstrijden  (Puntje erbij voor Het Lief, maar dat mag ik niet hardop zeggen).

Rond 08u45 kwam ik al aan in Parc des Rives de l’Aa. De omgeving was me niet onbekend aangezien ik reeds in de maand mei het fietsparcours verkend had. Een parkeerplaats zoeken ging heel vlot, en algauw kwam ik het eerste AP3T blauw tegen, we vallen inderdaad altijd goed op met onze teamkleuren. Ik zag nog net de sterke mannen Henk, Tom en Stijn uit het water komen die goed (lees: supergoed) bezig waren aan hun swike! Annelien, Inge, Bastien, Lukas en primus Luna hadden de dag voordien de lat al hoog gelegd met hun prestaties onder een loden zon.

Enveloppe ophalen, clubtenten helpen opzetten en nog wat eten, daarna met de fiets en nodige materiaal naar de wisselzone om alles klaar te leggen/zetten. Mijn maag trok al íets meer samen dan voorheen, maar eigenlijk ca va nog. Een halfuurtje voor de start terug naar de clubtent om me daar in mijn wetsuit te murwen. Charlotte en Veronique zagen er ook redelijk rustig uit, al had de een toch wat meer zenuwen dan de ander denk ik… nietwaar Veronique

Een achttal minuten voor de start mochten we het water in, nog een kleine briefing omtrent het zwemparcours en het verlaten van de watersportbaan en BAM, weg waren we. Het water was verrassend helder en best warm... de touwen die de dobbers van de roeibanen op hun plaats hielden toonden een ideale zwemlijn, alleen was ik niet de enige die dat vond. Ik heb me niet echt geforceerd in het zwemmen (kon eigenlijk ook niet beter of sneller), het was gewoon zwemmen eigenlijk, echt vlot voelde het allemaal niet aan, maar die vermoeidheid heb ik al ruim een maand, dus ik panikeerde niet. Keerpunten gingen goed, al lag ik voortdurende met dezelfde zwemster in de clinch (dat touw op de bodem hé), langs de andere kant gaf het vertrouwen in de zin van: ze zwemt ook niet van me weg, want als ze écht een betere zwemster was, dan deed ze dat toch gewoon :D. Niet dus, eigenlijk een arrogante gedachte van mij, maar ‘t gaf me het gevoel toch goed bezig te zijn. Na 35’ kwam ik uit het water en had ik écht zin om aan de wedstrijd te beginnen. 

Ik zag dat Charlotte bezig was met haar wissel en heel even kwam het bij me op dat ik misschien sneller moest gezwommen hebben... We konden samen onze fiets op en huppe, ready to go!! 90Km lang enkel me, my bike and the wind. Want die laatste ging écht de maker of de kraker zijn. Ik had me voorgenomen om bij het fietsen het kopje erbij te houden: eten, drinken, goeie cadans aan te houden, de hartslag regelmatig te checken, niet alleen te duwen op de pedalen, maar ook te trekken, soepel en vlot ronddraaien dus zonder daarbij in het rood te gaan en vooral: niet te overmoedig zijn in de eerste ronde. Dat was dus het plan... Dáár ging ik me 90Km lang op focussen. In het begin van de race zag ik bijna niemand, maar echt niemand... ik begon te denken dat ik niet juist aan het rijden was, maar dat kon niet want had toch al een paar mensen ingehaald... Allez waar is iedereen nu, dacht ik? Kon toch niet zijn dat iedereen zovéél sneller reed of ik zovéél trager. Zouden er echt zo’n afstanden tussen de deelneemsters zitten na de zwemproef? 

Ik wist dat algauw de eerste mannen ons gingen inhalen en ergens stelde me dat gerust toen het effectief zo was... het was alsof toen pas écht het wedstrijdgevoel daar was. Ondertussen reed ik al langs de andere kant van het water en mocht ik bijna de Kanaalzone verlaten richting Wattendam toen het beeld op mijn Garmin Edge plots bleef stilstaan! Paniek! Stom spel! Op alle knopjes gedrukt, maar geen beweging in te krijgen: het scherm bleef staan op “waarschuwing scherpe bocht”... Dan maar het horloge gebruiken om snelheid en hartslag te volgen. Focus op de eerste keer klimmen in Watten... verdorie ‘t is toch warmer en steiler dan ik dacht.. veel blijven drinken én niet vergeten te eten. 

In de “afdaling” richting Milam vliegt Ruben me al lachend voorbij.. “Moh vint, dien gaat rap” dacht ik, de rest van de blauwe garde zal nu ook wel gauw volgen. And so be it, een voor een rijdt iedereen mij voorbij! Eigenlijk was dat wel tof, het gaf ergens een boost omdat het teamgenoten waren die passeerden, het was telkens een herkenbaar iemand in een massa ongekende gezichten. Als bij wonder was mijn Garmin ondertussen weer wakker geworden en maar goed ook, want plots worden we door een seingever de verkeerde richting uitgestuurd. Het groepje mannen dat me net voorbij gereden had begint ook te twijfelen en Joke Lelief van No Limit Team die achter me reed voelde ook aan dat het niet juist was. In een reflex keer ik me om en volg het spoor van een Fransman die precies wist hoe we weer op het parcours moesten geraken. Joke volgt me en geeft aan opgelucht te zijn dat we zo snel weer goed zaten. Als dat maar goed komt op het einde van het fietsonderdeel. Ik denk verder niet meer aan het voorval en ben blij om het Parc de l’Aa op te mogen draaien.

Ik zie en hoor Ibe en Het Lief roepen, ik zie en hoor de AP3T supporters, ik had net Veronique ingehaald en het verliep allemaal goed. Het was eigenlijks zelfs leuk fietsen - toen nog. Lange rechte stuk langs het water, Watten, Millam, Pont de l’Abesse en dan Cappelle-Brouck... vanaf dan ging het minder vlot, kreeg ik hoofdpijn, kon ik écht niet meer eten (toch nog geprobeerd), vond ik plots totaal geen goeie zitpositie meer en voelde ik dat ik tempo moest minderen.. Ik werd toen voor het eerst ingehaald door een andere dame en wou haar niet verder laten wegrijden... ik begon ook te kijken hoe lang ‘k nog moest... Shit, nog zeker 15 à 18 Km en net in het stuk waar de wind niet in het voordeel speelt.. ik was nochtans gewaarschuwd op voorhand. Ik besloot van niet te veel na te denken en gewoon te blijven rijden: Rien, moe je doen, zjère rien en niks anders! Ik trok me ook op aan het feit dat wij ‘maar’ 90Km moesten doen en dat die van de volledige triatlon dubbel zo ver moeten rijden (ik had toen al veel respect voor de mannen en vrouwen die die afstand doen of ooit gedaan hebben). Een stuk minder vlot dan in het begin draai ik de wisselzone in. 

Nog even volhouden, nog een ‘loopje’ en dan zit het er op. De eerste paar kilometers gaan goed, ik heb niet het gevoel dat ik mij forceer. Ik zie wel dat ik een hogere hartslag heb, maar probeer die te doen zakken door mijn tempo wat te verminderen. En toen, was het precies gedaan, ik dacht nog van de man met de hamer tegen te komen en de strijd ermee aan te kunnen gaan, maar ik was al KO voordat ik het goed en wel besefte. Licht uit en gedaan... de volgende kilometers waren aftellen, echt aftellen, het ging voor geen meter meer. Het loopje werd een echte helletocht... anders kan ik het niet omschrijven... je ziet dat tempo zakken, je ziet de snelheid naar beneden gaan, je denkt bij jezelf trager dan dat wil ik echt niet gaan, maar het ging niet meer... het was precies of ik niet zelf liep, maar enkel kon toezien hoe ik aan het lopen, strompelen was, maar ik had niet de power om er iets aan te veranderen... op de koop toe struikel ik ook nog en hou er schaafwonden en een pijnlijke pols aan over... het piekt, maar de vermoeidheid is erger... ik zie atleten die mij gezwind voorbij lopen, ik zie er andere die nóg meer afzien dan ikzelf... ik ga die aanmoedigen telkens ik nog iemand inhaal denk ik bij mezelf... ik herken het gevoel, maakte het ooit eens mee toen ik in 2004 in Torhout de marathon liep tijdens de Nacht van Vlaanderen en op 38Km ook helemaal leeg was.... het waren toen net zoals nu, de langste en de meest lastige loopkilometers uit mijn leven... op 4Km van het einde mag ik bijna de heuvelrug aflopen, verheug ik me om de aankomst te zien, en kan ik zowaar de laatste kilometer opnieuw een beetje versnellen... het gevoel dat dit een wedstrijd was was ik onderweg al lang verloren, dat dit een clubkampioenschap was daar dacht ik niet meer aan... ik wilde gewoon aankomen, zodat ik kon gaan zitten. 

Ik was dolblij om Het Lief aan de aankomst te zien staan... Hij en Ibe waren onder de indruk van wat ik zonet gepresteerd had, ik was gewoon kapot en het eerste wat ik zei:” Ik doe dit nooit meer, echt nooit meer. Er is daar niks leuks aan, ik kon er niet eens van genieten...” 

Gelukkig was het iets meer dan een uur rijden en kon ik in de auto al een analyse maken van hetgeen ik zonet gepresteerd had... de nooit meer heb ik niet meer herhaald, het werd een voorzichtige misschien.. en de voorzichtige misschien is ondertussen al een “volgend jaar opnieuw” geworden met de bedoeling om het beter te doen... ah ja, want nu wéét ik wat het is, wéét ik dat ik meer en beter moet trainen, wéét ik dat als je te hard van stapel gaat in het fietsen, je dat gegarandeerd moet bekopen... ik wéét het en ik voelde het! No pain, no gain!

Proficiat en enorm veel respect voor wat jullie gepresteerd hebben Lukas, Luna, Bastien, Annelien, Inge, Henk, Tom, Bernard, Günther, Brecht, Wouter, Bram, Dave, Michael, Dieter, Ruben, Mathias, Gunther, Matthias, Vincent, Veronique, Filip, Jeroen, Tijs, Johan, Rudy en Charlotte! 

Well done everyone en een dikke dank je wel aan alle supporters!!!