Begin oktober zakten Daphne Lecluyse en Brecht Avereyn af naar het departement Var in la douche France. Alhoewel van 'douce' was er niet echt sprake, een ijskoude 'doucHe' beschrijft de wedstrijddag beter. Lees in het verslag van Daphne hoe ze de elementen trotseerde en knap finishte in deze zware beproeving. Het fotoalbum vind je hier.

___________________________________________________________________________________________________________

Nadat ik op 8 juli in het mooie, zonnige Jönköping (Zweden), mijn 2e 70.3 Ironman (na Vichy in 2017) kon afmaken met een goed gevoel (weliswaar onverwacht gezien ik enkele weken voordien werd aangereden door een auto met als gevolg gekneusde ribben (en een gebarsten rib))… Deze wedstrijd was echt super! Ik heb er met volle teugen van genoten en mijn enige doel was finishen, gezien de nog steeds aanwezige pijn en twijfels, onzekerheden… Na Jönköping wist ik nog meer dan ooit tevoren dat Triatlon echt SUPER is!

Na Zweden, met Veronique en Inge en de supporting crew (Filip, Geert en mijn papa) werd ik ‘verplicht’ een beetje te rusten, ribben volledig te laten herstellen, om me nadien terug op te laden voor mijn volgende jaardoel: de Natureman Var triatlon in de prachtige streek van de Verdon, ook een halve triatlon doch met een ietwat apart parcours… Brecht Avereyn nam vorig jaar deel aan deze wedstrijd. Het filmpje dat ik terug vond op de website, gaf me kriebels…
DIT WIL IK OOK – ging het door mijn hoofd maar ik twijfelde want het zag er een pittig parcours uit. 2000m swim, 90k bike met >2000hm en een 20k run, offroad. Brecht zei dat het niet was omdat ik een vrouw ben, dat ik de Natureman niet zou aankunnen…. Dus, de ‘klèinen’ trok naar de coach… eind 2017 met al haar plannen voor het seizoen 2018. En zo waren we vertrokken voor het drukke jaar. De combinatie van de trainingen met een aantal drukke maanden op het werk (die lijken te blijven duren) waren niet altijd evident maar ik wist waarom en zo hield ik vol. Het sporten zorgde er immers ook telkens voor dat ik terug energie kreeg en me sterker voelde na de stressmomenten. 

Vrijdag 5/10…. Aankomst met de Ouigo / tgv in Aix en Provence. Nadat we onze supercamionette afhaalden, vertrokken we volgeladen richting Les Salles sur Verdon… onder een prachtig blauwe hemel, stralende zon….
Tussenstop voor een lekkere pasta in een gezellig frans dorpje en zo verder richting het knalblauwe water van het lac de Sainte Croix en de magnifieke bergen…. Mijn droomparcours, zwaar maar puur genieten van de omgeving.
In mei mocht ik mee met een aantal kleppers naar Aix en Provence als supporter. Daar had ik zelf de dag voor hun D-day het parcours gefietst in prachtig weer. MAGISCH. De zondag echter, sloeg het weer helemaal om.. Nadat iedereen goed en wel aan het fietsen was, begon het te regenen…. Het aantal onderkoelde atleten dat ik toen heb gezien… de beelden, de in folie gewikkelde mannen die ooit zo sterk waren, leken nog een schim van zichzelf… Het anderhalf uur zoeken in de wisselzone naar Iron G, Geert, die dag, zal ik nooit vergeten… Ik had toen gezegd dat ik zelf nooit aan de start zou willen staan of zo’n wedstrijd zou overleven of willen meemaken… 

Echter…. De voorspellingen voor 8/10 leken al een paar weken niet zo rooskleurig… De dagen ervoor nochtans prachtig weer met 23 graden en een zalig zonnetje…. Zelfs op zaterdag… Brecht mocht nog een beetje loszwemmen en na een regenbui op de middag was de avond opnieuw zo zonnig mooi… Geert, Celine en ik keken van aan de rand van het meer toe, hoe Brecht zijn 800m zwom. Ik belde nog even met Annelien die me moed insprak… en Geert zei nog: mooi hé… zo’n zalig weer….

Ik dacht aan die zaterdagavond in Aix…. Was net zo…

Filip had de woensdagavond op de laatste looptraining gezegd: ‘niet meer kijken naar de meteo’ en dat had ik ook niet meer gedaan maar ik had me wel voorgenomen om voorbereid te vertrekken, geen risico’s te nemen en advies van Wouter (de UBERMENSCH :-) maar net zoals ik de ijsbeer) in gedachten te houden. Mijn wissel swim-bike zou ik benutten om me stevig in te pakken (àls het zou regenen….) om onderkoeling te vermijden. IK GA ERVOOR! No matter what! Ik doe het! Ik was vastberaden! Mijn mind was er klaar voor. Geen twijfel. (Of toch een beetje… :-) ). Een probleem aanpakken als het zich voordoet! Toch bleef ik stiekem hopen op een mirakel…. We zaten nog te grappen aan tafel ’s avonds in de B&B: ‘het zal echt niet regenen hoor morgen…’ :-). Zelfs de mailing van de organisatie kon ons niet van ons stuk brengen…

Zondag, 3.45h… na een veel te korte nacht.. (ik deed bijna geen oog dicht – 2h slaap zal al veel geweest zijn), stond ik op om me een eerste keer in te smeren met hot embrocation lotion n° 3… een goedje dat Wouter me had aangeraden na mijn eerste triatlon in Kortrijk (waar ik voor het eerst besefte dat kou voor mij nefast was in een wedstrijd….). Rond 4.30h aan het ontbijt…. Het regende dat het goot en in de bergen zag ik de bliksemschichten … NO WAY… het kan niet waar zijn… Ik bleef mezelf moed inpraten: ’t zal wel stoppen, alles valt er nu uit en straks is het weer droog...’. Helaas… toen we moesten vertrekken zei ik nog aan Geert: ‘k zal mijn regenvestje maar uithalen zeker, uit mijn transition bag…? Anders ben ik al nat van voor we moeten starten… Met een heel klein hartje en een krop in mijn keel stond ik voor de deur: alles komt goed, zei ik… altijd (!)… mijn motto… 
En weg waren we… van Moustier St. Marie naar beneden, richting les Salles…

Eens aangekomen aan de parking was het pikdonker, à la française… geen verlichting, niets… Ik moest noodgedwongen opnieuw naar het toilet en besloot om me achter de camionette te verstoppen… en ja.. nog altijd in de gietende regen… Om 6.55h vertrokken we dan naar de wisselzone die open was van 7h – 7.45h om de fietsen, kleren etc. klaar te zetten (anders dan bij Ironman dus… wat mij toch ook extra stress bezorgde… ik was bang om te laat te zijn aan de zwemstart.…

Brecht was olympisch kalm :-). Ik bewonder hem hiervoor!  
De dames mochten in principe om 8h starten. De heren om 8.25h…

Onze voeten waren al kletsnat door de vele plassen en ook Celine en Geert werden niet gespaard… De moedige supporters waren nat tot op hun vel… Nadat ik mijn plekje had gevonden… probeerde ik in het donker mijn kledij zo droog mogelijk klaar te leggen in doorzichtige plastiek zakjes die toch toegelaten werden door de organisatie want de zak die door hen was voorzien, was niet waterdicht….. Mijn wetsuit trok ik aan op het kletsnatte tapijt… Ik merkte dat ik kou begon te krijgen.. helemaal doorweekt.. kousen, hotelsletskes…. alles.. Ik trok mijn 3 badmutsen meteen boven elkaar aan om toch maar het idee te hebben warmer te krijgen… 

Door de parlofoons klonk plots dat omwille van veiligheidsredenen, het fietsparcours ingekort werd naar een goeie 50km i.p.v. 90km. De zwemstart werd uitgesteld en dames mochten pas om 8h15 te water, de heren al om 8h25. Ik wist dus dat ze me snel zouden overzwemmen…

De uitgestelde start zorgde ervoor dat we dus nog meer dan een half uur in de regen moesten wachten.. Ik stond letterlijk te schudden en te beven.. een combinatie van angst en kou… Geert stond bij me, Celine en Brecht waren nog even terug naar de auto… Go go, zei mijn maatje. You can do this, little D! En weg was ik..

Tussen de bende dames… voelde ik me een klein muisje.. Ik zag opnieuw die sterke en gespierde atletes rondom mij…
"Il fait froid… c’est terrible, ce temps… incroyable… je ne commence pas,  je m’arrête ici…" Als die dames dit al zeggen… dacht ik… waar begin ik dan aan? De moed zonk zo naar beneden.. maar, ik bleef positief en zei: mais non, la température de l’eau sera chaude puisque il fait froid dehors…. Een van de ladies bevestigde mijn woorden. Ik stelde me strategisch op, rechts, meer naar achter zodat ik niet meteen overzwommen zou worden en toch een beetje overzicht kon houden gezien mijn blinde vlek rechts…

Het bootje vertrok, de camera passeerde, muziek luid…. (Bruno Mars….). Pang, weg waren we… het keienstrand was best
ok, geen pijn en het water was te doen en héél iets anders dan het zwarte goedje in Ieper (!!). Na 300 m echter, had ik al heel wat sop ingeslikt, enkele kloppen gekregen. Ik hield de eerste boei in mijn visier maar toch… ik overwoog om te stoppen.. aan een
bootje aan te klampen want ik voelde me echt niet goed.. Hoe ik het deed weet ik niet maar ik ging toch door. Opgeven, bestaat niet. Nadat ik de eerst boei voorbij was, zette ik koers naar het volgende doel, 800m verder.. De mannen volgden snel en ik voelde de woeling van het water toen ze dichterbij kwamen.. Ik dacht aan Brecht… Het bleef regenen.. je hoorde de druppels zelfs tijdens de swim op je badmut(sen).... Dan eindelijk, de oranje boei (de laatste)… nog 400m. Ik zal nu niet meer opgeven toch, oef, het zwemmen is bijna voorbij… Uit het water raken was iets anders. Ik viel wel 3 keer om, ik raakte niet recht en er was ook geen hulp van de organisatie (mankracht of een stelling zoals in Kortrijk :-)). Gelukkig was er een atleet die me rechttrok, ik dankte die man enorm… Ik kon dit haast niet geloven. Gedurende de wedstrijd zou nog blijken dat iedereen mekaar vooruit hielp, mentaal.. zo veel encouragement.. nog nooit eerder gezien. 

De wisselzone stond bijna volledig onder water.. klei en modder onder de vele voeten… Mijn handdoekje deed even werk
maar ’t was meteen ook kletsnat. Ik nam mijn tijd want wou toch zo goed als mogelijk beschermd voor kou en natte aan het fietsen beginnen… Kousen, beenstukken, craftje, hotpak, vestje van AP3T erboven en, en plus, een regenvestje,
een buff, een muts en handschoenen.. Mijn helm op en ik was weg.. Ik wist dat ik niets zou zien met mijn bril dus wou ik hem niet meteen aandoen. In mijn rush naar de weg, verloor ik hem. Het zou dus hoe dan ook zonder bril fietsen worden. De supporters stonden er en dat gaf me weer moed! Oef, ik zit op mijn fiets! Gelukkig was het meteen klimmen want het bleef maar gieten…. Op die manier kreeg ik een beetje warm. Na 5km was ik kletsnat… Handschoenen gooide ik weg want die waren doorweekt en koud… In Aiguines stonden de bewoners langs de weg, het water stroomde over de wegen…. afvoerputjes liepen over, waren verzadigd… De afdalingen waren ijskoud … sommige atleten namen ondanks alles echt risico’s, anderen stopten langs de weg en gaven op of reden lek… Ik hield me bewust in want mijn enige doel was finishen en vallen gaat daarmee niet samen… Naarmate de km's vorderden begon mijn nek pijn te doen, benen verkrampten, rillingen all over.. Ik deed mijn best om mijn voeding verder te verzorgen en op de fiets lukte het wel aardig. Na 35km werd het iets droger maar de mist was hardnekkig en koud.  

Toen ik bijna terug in de wisselzone aankwam, trof ik Geert en Celine langs de rand van het parcours. Ze glimlachten
maar zagen er eigenlijk ook best afgeleefd en doorweekt uit. Ik deed alle natte kledij kleren terug uit en vertrok met mijn craftje en mijn hotpack voor de 20km run…. De start was op de weg maar na 0.5km was het al te doen.. natte klein ondergrond bleef aan
de schoenen kleven en het leek al snel alsof ik met 10kg onder elke voet aan het lopen was..

Ik zag de kuiten en trisuits van mannen die al een ronde hadden gelopen… Oh boy, dacht ik… Wat volgt nog? Grip had ik niet, zelfs trailschoenen hadden niemand kunnen helpen… Brecht had gezegd dat er een paar stukken waren waar je echt niet anders kon dan wandelen… Ik probeerde maar inderdaad.. ik moest eraan toegeven.. lopen was geen optie meer..

Proberen boven te geraken zonder vallen.. De een na de andere atleet stopte… wandelde, in krampen, strompelde verloor schoenen die vast bleven zitten in de modder… wat een taferelen…

En toch.. ik genoot… ik keek rond en dacht… ‘zie me hier nu lopen, een klein onnozel kieken…, de kleur van het “lac” was dreigend, soms grauw, grijs en dan weer knalblauw… prachtig…

Na de eerste ronde, trof ik mijn maatje nog terug, hij stond bovenaan de trap aan het begin van elke ronde… Brecht was waarschijnlijk al bijna gefinisht dacht ik, gezien Celine er niet meer was.

Moedig zette ik verder, de pijn in mijn knieën was intens….telkens ik een voet op de grond zetten… zoekend naar stabiliteit, om niet nog eens uit te glijden en te vallen. Recht klauteren, takken of rotsen vastnemen om grip te vatten.
Maar dan… bijna het einde van een onvergetelijke (wed)strijd, het tromgeroffel, de vele mensen die bleven aanmoedigen, ‘bravo, magnifique mademoiselle, ce que vous faites, c’est héroïque’…Dat laatste vond ik er wel een beetje over maar toch kon ik mijn emoties niet meer bedwingen… het filmpje dat ik terugvond sprak boekdelen.. wat een ontlading… wat een dag…

In totaal waren 214 dames ingeschreven waarvan er effectief nog 180 zijn gestart, uiteindelijk zijn er 167 gefinisht.
Zelf werd ik 95e dame, 18e in mijn categorie (na swim stond ik op 130 (2197m gezwommen weliswaar J), na bike op 105 en na run op de 57e plaats). Hoe dan ook.. mijn doel was FINISHEN… en tijd deed er niet (meer) toe…
een atypisch parcours met omstandigheden die niet mals waren. Enerzijds met spijt dat de fietsafstand korter was, anderzijds héél blij én dankbaar dat ik dit mocht en kón beleven…. Brecht, merci om me te overtuigen :-)!

Ook al zal ik wellicht nooit op een podium staan of bij die eerste 10%....of bij de toppers zal behoren maar....ik besef meer en meer dat dit telkens een overwinning op mezelf is.....en....waar ik enorm van geniet...

Dank aan alle supporters die van op het thuisfront berichtjes stuurden (o.a. Inge en Vero die mee waren in Zweden, Annelien, bedankt voor de mooie woorden die je me af en toe stuurt en babbel de dag voor de wedstrijd en zo veel meer…

Dr. Hindryckx, die me eigenlijk initieel tot bij triatlon bracht na het verlies van ….. en uiteraard alle anderen…. :-). Dikke merci, doet altijd deugd!
Toch wil ik in het bijzonder enkele mensen speciaal bedanken voor het afgelopen jaar… Heel zeker: Filip, de coach.. (Hij weet wel waarom :-) … een ongewoon parcours met mij… maar dankzij jou heb ik heel veel geleerd en ingezien (ja, rust is belangrijk… :-), hoe moeilijk het soms ook blijft). Je bracht me ook bij de juiste mensen en zorgde voor structuur en houvast, aldus.…. Bedankt Filip! Verder, mijn maatje Iron G (hij weet ook wel waarom J). Mijn papa, om er voor me te zijn op zijn manier en begrip te hebben voor het pad dat ik volg(de) sinds ik triatlon ontdekte waardoor hij me toch minder ziet…
Om af te sluiten… nog enkele sfeerbeelden en linken naar filmpjes van een ongelooflijk weekend….

https://vimeo.com/294663498
- Start zoals het had moeten zijn…. Tot de nacht valt… echt eens kijken, helemaal…. Mooie weergave van de realiteit :-).

https://www.facebook.com/naturemantriathlon/videos/526453801111997/
- Zwemstart… just listen to the rain….

https://vimeo.com/293841662?ref=em-share
– the finish…. vanaf 2m15s

Beelden zeggen VEEL meer dan woorden.. (maar ik wou het toch even neerschrijven ook :-).)
Triatlon, I found my freedom….. The only limit is you (your mind)…

Dit avontuur vraagt naar een vervolg… up to 2019…. and then… 2020…. :-)