Begin juli zakte Dave Maertens & co af naar naar Ardéche, waar Dave én Fran deelnamen aan de triathlon des Gorges de l'Ardèche. Dave moest een een sterk geaccidenteerd parcours en een zinderende hitte trotseren, maar zette ondanks een sterk resultaat neer. Lees hier verder voor zijn verslag.

(Voor foto's van de wedstrijd, klik hier.)

________________________________________________________________________________________________________

Na de pracht prestatie van Fran bij de kids van 10-13 jaar was het de dag erna aan mijn beurt. Bij de verkenning werd het mij al snel duidelijk dat de hoogtemeters en de warmte in deze race een grote rol gingen spelen. Bij het vooraf inschrijven ging er een blaadje uit waarop stond dat het water 25.6° was, dus geen wetsuit.

 
Het startschot werd pas om 9:00 gegeven en blijkbaar was de temperatuur van het water gedaald want op het laatste moment mocht er plots toch met wetsuit gezwommen worden. Gelukkig was Fien er,  die had op het laatste moment beslist om mijn wetsuit toch in haar rugzak te steken. Zo kon ik na het franse volkslied van start gaan met de race. Heel wat andere deelnemers hadden niet het geluk van een goeie begeleider mee te hebben en konden aan het zwemmen beginnen zonder wetsuit.

 
De wedstrijd met 800 deelnemers kon beginnen. Als Belg, zoals het hoort op een Frans kampioenschap, mag je pas 3’ achter de fransen vertrekken. Dus na 250m kon het slalom- duw- en  trekwerk beginnen. Het was trouwens triestig om zien hoeveel mensen er na de bocht een boei vroeger terugkeerden en dit zogezegd niet hadden opgemerkt dat er wat verder nog een rode boei lag. Maar alléé, het parcours gezwommen zoals het hoorde en met een, voor mij, goeie tijd uit het water gekomen.

 
Daarna kon het hoogtemetersfestival (1300hm) beginnen. Het klimwerk in Les Gorges was adembenemend maar kroop toch ook in de kleren. Toen ik begon aan mijn eerste afdaalwerk zag ik twee verschillende ambulances staan langs de kant van de weg om een paar deelnemers van tegen de rotsen te halen. Met mijn verstand dus rustig afgedaald om dan dezelfde lus opnieuw te herhalen. Na het afdalen was het mij al opgevallen dat het in het dal zeer warm aan het worden was. Dus begon ik nog regelmatiger  te drinken en op mijn voeding te letten.
 

Na het fietsparcours was het duidelijk dat dit niet eenvoudig ging zijn; in 35°-37° graden doorheen een weide lopen, gevolgd door twee lussen met 280 hoogtemeters, ging een karakterloopje worden. En zoals voorspelt omarmde de warmte mij en werd het een helse tocht. Van bevoorrading naar bevoorrading opzoek naar afkoeling. Van genieten kwam weinig in huis en je verstand op nul zetten en verder tsjoolen. Het einde van de wedstrijd kwam dan ook als geroepen. Met 150 DNF en tal van deelnemers die we hebben zien afvoeren kunnen we spreken van een zware wedstrijd. Maar de pracht van de omgeving compenseerde een deel van het leed.