Felle regenbuien en een serieuze temperatuursval zorgden dat de Ironman 70.3 van Aix-en Provence een heroïsche wedstrijd werd. Wie de halve afstand in een zacht klimaat wilde afwerken, was er serieus aan voor de moeite. Proficiat aan de finishers!! Lees hier het verslag van Bram en bijhorende kletsnatte foto's ...
__________

Verlengd weekend door Onze-Lieve-Heer die ten hemel gaat, dus wat kan je dan beter plannen dan een lang weekendje in de Provence? En terwijl je er bent nog eens een halve Ironman meepakken ook?

Donderdag om 5u45 zaten we, Alexander en ik, al op de TGV richting Aix, fietsen in de fietszakken en route pour La Douce France. Aankomen in het hotel (op 100 meter van de aankomst), fietsen in elkaar steken en een klein fietstochtje uittekenen met de laatste 25km van het parcours als verkenning. Blijkbaar was 800 hoogtemeters op een tochtje van 45km wel wat veel om nog als “los te rijden” bestempeld te worden. Voor de rest: rust.

Vrijdag inchecken bij Ironman, loopparcours verkennen, serieus op - en neer en wat draaien - en keren, niet simpel dus. Voor de rest: rust.

Zaterdag was bike check-in dag. Mijn medepassagier was, na nochtans meerdere herinneringen, zijn navette naar de “bike check-in” vergeten te boeken, dus hadden we opnieuw een fietstochtje uitgestippeld om aan het ‘Lac du Peyrolles’, op 25km afstand van Aix, te geraken. Na een mooi tochtje door de wijngaarden en langs beekjes en met 400 meter door de modder ploeteren met de tijdritfiets op de schouder, kwamen we ongeveer gelijk met Geert en Daphne, die met de bus en taxi gekomen waren, aan transitie 1 om onze fiets te deponeren.
Nog wat gepraat met andere Belgische deelnemers en wat Amerikanen uitgelegd hoe het parcours precies in elkaar zat en dan vlug nog een kilometertje zwemmen om de nieuwe wetsuit te testen en de armen los te zwaaien. Terug naar het hotel, pasta eten en: rust.

Het weer tot en met zondagochtend: 22-25 graden, amper een wolkje en volop zon voor 3 dagen.

Zondagochtend om 4u15 opstaan, douche nemen en naar het vervroegde ontbijt in het hotel. Er stonden net nog 2 uitzetters wat wankel op de benen om een kamer te reserveren voor die nacht, dus 2 minuutjes moeten wachten. Dan 6 witte broodjes met confituur en een paar koude pannenkoeken binnenspelen en de 13 euro was ook weeral gespendeerd.

De befaamde Ironmanzakken gaan halen in de kamer, nummertattoo’s plaatsen en naar de bus. Er was regen voorspeld, maar die was nergens te bespeuren toen we buiten kwamen. Wel twee vrouwelijke uitzetters die, eveneens wankel te been, kwaad werden omdat we niet ingingen op hun avances. Uitzetten in Aix, het staat nog op ons lijstje, blijkbaar is’t niet slecht.

De bus in, zonder reservatie deze keer, en richting het meer en de start.

Toekomen, pulle in de bidonhouder, remmen checken en hopeloos zoeken naar mede-triatleten met een pomp, ‘t regent niet dus banden goed hard gezet en klaar. Toch nog even kijken naar de weer-applicatie en die zegt, regen vanaf 10uur en een serieuze temperatuurdaling vanaf 12uur. Dus geen extra truitje weggestopt, want onze tri-suit kan tegen regen en in’t lopen krijgen we wel warm. En dan in de rij gaan staan voor het toilet, wat aan het zeveren tussen alle serieuze en gestreste gezichten. Bij ons is Nice het hoofddoel dus dat helpt wel om de zenuwen wat te controleren. Ondertussen spotten we (of horen we van een kilometer ver aankomen) Fredje, Jana en Daphne. Spijtig dat Fredje vandaag verplicht bij de support crew hoort en niet bij de race crew.
Dan toch op de Dixi geraakt, plicht gedaan, en daarna wetsuit aan en alle andere overbodigheden in de zak richting Aix gestopt. Nog nen goeie high five en ‘komaan é’ en dan elk in ons vak voor het zwemmen, Alexander in “35min” en ik in “-30min”. We zijn ambitieus.

7u40 start van een 30-tal pro’s, 7u42 een 10-tal vrouwelijke pro’s en vanaf 7u50 is’t aan ons. Ik duik 2 minuten later het water in en geef van in het begin het volle pond. Anton, die vorig jaar mee was naar Barcelona, had de dag voordien in Mallorca 28’58 gezwommen, een extra motivatie dus.
Ik vind nergens goeie benen om te volgen en zwem alles alleen, door de rolling start is er ook geen echte ophoping dus ‘t zwemt comfortabel. Na ongeveer een kilometer beginnen de armen wat te verzuren, maar ik bijt door want die armen heb ik toch niet meer nodig voor de rest van de dag. Na 28’45 uit het water, missie 1 geslaagd, nog snel een knipoog naar de supporters en dan 500 meter lopen op blote voeten, met een wetsuit tot aan uw middel tot aan de wissel.
Alexander komt terug aan land na 35 minuten, na een moeilijke zwembeurt (volgens hemzelf) en Geert na 33 minuten, na een sterke zwembeurt (volgens iedereen).

Vrij vlotte wissel en dan op de fiets, ik vind vrij snel een groepje van 4-5 man waar we, weliswaar op 10 meter afstand, goed ronddraaien op het lopende stuk naar de eerste klim. De benen voelen goed en ik kan vlot mijn deel van het werk doen. Op de klim rijd ik met een andere atleet weg van de rest en halen we geleidelijk aan wat mensen in. Alles gaat vlot tot kilometer 40, wanneer het begint te regenen, er komen op dat moment nog 2 gevaarlijke afdalingen en nog 1 klim, dat wordt dus wat inhouden. De temperatuur begint ook heel snel te dalen en ik zit al snel te vloeken op mijn fiets dat ik geen extra truitje mee heb. Links en rechts zie ik af en toe mensen langs de kant zitten die gevallen zijn in de afdaling, dus ik ga heel behoedzaam door de bochten. Er passeren heel wat atleten die ik niet probeer te volgen, want niet vallen is momenteel het belangrijkste, ik verlies dus heel wat tijd.

Met nog 30 km te gaan begin ik ondertussen serieus koud te krijgen, maar dan komt gelukkig de Col du Cengle, 3,7 kilometer klimmen, perfect om weer wat warm te krijgen, wat ook perfect lukt. Helaas hangt er in de afdaling een dikke mistlaag waardoor mijn handen en voeten volledig bevriezen. Iedere keer als ik aan mijn remmen kom, trilt mijn stuur gigantisch door de koude en ik ga heel traag naar beneden. Al klappertandend kom ik Aix binnengereden, ik denk echt serieus aan opgeven want het is op het randje van onderkoeling. Onze trisuits zijn dan wel prachtig, maar verwarmen doen ze niet echt.

In de wissel krijg ik mijn loopzak niet open door mijn bevroren vingers maar ik kan geen geluid produceren om om hulp te vragen. Het lukt uiteindelijk toch en ik kan droge kousen aandoen en mijn ijsklompen in mijn schoenen wringen. Na nog een minuut te tsjolen om mijn helm terug in de zak te doen, kan ik vertrekken.

Het duurt ongeveer 4 kilometer tot ik weer wat gevoel in mijn voeten krijg en kan stoppen met klappertanden, tot dan voelt het lopen helemaal niet natuurlijk en moet ik mijn voeten op goed geluk neerzetten. Het parcours staat ondertussen ook volledig onder water, waardoor het Parc du Torse eerder een modderpoel is en ik het gras op zoek om te lopen ipv het grindpad.

Er zitten 3 serieuze hellingen in het parcours en de rest is ook niet echt plat, zware kost dus.

Al bij al vind ik nog vrij snel mijn tempo en loopt het vrij comfortabel vanaf kilometer 5, ik kan vrij veel atleten inhalen en in geen tijd heb ik ronde 1 van 3 afgelegd. Ik zie net nog Alexander binnenrijden naar de wissel, duidelijk ook aan het afzien van de koude.

In ronde 2 begint het nog te donderen en bliksemen, maar het lopen zelf gaat vrij vlot. Fredje en Jana spelen af en toe op de verrassing door telkens op een andere plaats op het parcours op te duiken (letterlijk waarschijnlijk), wat natuurlijk altijd motiveert.

In ronde 3 beginnen de eerste lopers op te duiken die met zo’n aluminium warmtedeken rondlopen. Waarschijnlijk lekker warm voor hun, maar verschrikkelijk irritant om daar bij te lopen. Dat maakt nogal een vervelend geluid...

Ik kan nog een tandje bijsteken op het einde en loop de afdaling naar de finish voluit met mijn armen molenwiekend naar beneden. Nog een laatste aanmoediging van Fredje en Jana en op de rode loper naar de finish. 4u42’59 (79ste overall, 21ste in age group)

Medaille genomen, finisher t-shirt gaan halen en dan rechtstreeks naar het hotel met knikkende knieën. De receptionistes keken vreemd op toen ik daar bibberend aan de lift stond te wachten, met het water dat van mij aan het stromen was. Maar na een warme douche van 10 minuten en lekker warme kleren toch weer de moed gevonden om de koude en de regen te trotseren om Alexander nog naar de finish te schreeuwen in 5u18. (380ste overall, 52ste in age group)
Hij had de laatste 10 kilometer wat last van de maag en is nog 3 keer naar het toilet gemoeten, waarna de benen natuurlijk ook niet al te fris meer voelen. Misschien door de onderkoeling?

Fredje zat ondertussen in een café onder de verwarming, ‘t was ook lastig voor hen.

Achteraf hoorden we jammer genoeg dat Geert moeten stoppen is door onderkoeling, heel spijtig maar begrijpelijk. En hij was verre van de enige. Iedereen heeft wel al eens in de regen gefietst, maar dit was echt heel extreem. 700 triatleten haalden de finish niet, en van de andere 1600 is er waarschijnlijk niemand die niet aan opgeven gedacht heeft.

Alexander en ik zijn toen nog onze fiets gaan ophalen aan T2, en daar kwamen nog steeds atleten binnen gefietst (na 6+ uur), dat toont hoe zwaar deze dag geweest is.

Maandag dan met de enige trein van Aix naar Lille, de Fransen staken blijkbaar ook soms, na een zwaar maar heel geslaagd weekend. We zijn weer een ervaring rijker en vooral we zijn goed bezig op weg naar Ironman Nice op 24/06.

Klik hier om de foto's te bekijken