Ik was opnieuw heel zenuwachtig. Alleen onderweg, er was niemand anders die meedeed van de club, geen supporters dus ook. Ik probeerde mezelf ‘zen’ te houden. Een muziekje in de auto, nog een banaan, veel drinken en niet te veel nadenken. Focussen op het verkeer en de GPS :-).

Het weer was niet dat… Koude (veel) wind en motregen. Ik was dus bang dat ik kou zou hebben… altijd mijn grootste vrees. Ik had alweer van mijn magisch potje gesmeerd.

De zwemstart was op 11km van het secretariaat. Ik besloot om rustig naar daar te fietsen, zoals vele andere atleten. Er waren bussen voorzien maar ik had geen zin in zenuwachtige bedoening met fietsen en materiaal.

Alles klaargezet in te wisselzone, (incl. de nieuwe helm :-)!!) nog een beetje eten en drinken, kennismaken met een Ironlady (!!).. en zo samen naar de zwemstart.

Eens bij de zwemstart, vernamen we dat IEDEREEN samen moest starten om 13h. Mannen, vrouwen, de goeie en de recreanten… Een hele bende dus. Het zwemmen verliep eerst over een “aanloopstrook” van 550 m. Dan moesten we over het strand uit het water en terug vertrekken voor nog 2 rondes. We moesten dus nog eens uit het water komen.

“Nog 3 minuten” galmde het door de parlofoon van de CRO…

WAT STA IK HIER TOCH TE DOEN, gaat het weer door mijn hoofd.. Al die beren, al die grote sterke dames en heren…

Geen tijd meer om te denken: PANG! We zijn vertrokken!

Ik had me misschien net te veel achteraan gezet. We moesten het water inlopen van op het strand om te beginnen en daar ben ik meteen achteraan gaan staan….

Hoewel mijn ritme niet zo snel is, zorgde het uit het water komen na elke ronde ervoor dat ik het telkens een beetje kwijt was, niet zo ideaal dus.. Na het lopen terug starten. Ik probeerde het advies van Filip te volgen en telkens de boei voor ogen te houden waarheen ik moest. Ik wou met een ‘goed’ gevoel uit het water komen na het zwemmen en dit lukte me wonderwel, ik was niet stikkapot.

Tijdens het zwemmen voelde ik ook geen kou. Het was zelfs aangenaam! Ik keek ongeveer om de 10x ademen op. Ik merkte wel dat ik al gauw achterop lag. Ik haalde hier en daar nog wel een zwemmer in en was dus gelukkig toch niet de laatste!

De wissel naar het fietsen:

Het koordje van mijn wetsuit kreeg ik niet meteen los maar in de wisselzone ben ik toch niet zo lang gebleven! Alles in de zak gegooid en hup, weg!

Meteen eten en drinken want 2455m zwemmen hadden alweer wat energie gekost.

Ik merkte dat mijn benen tijdens het fietsen aanvankelijk OK waren maar het parcours was echt pittig... Na de aanloopstrook was er meteen een klim over de ‘kasseien’ door Aarschot centrum, een serieuze klim die ik in de eerste ronde op mijn groot verzet deed!! Foute keuze maar te laat gezien dat de afstand zo lang was en ik kon niet meer schakelen met mijn TT bike. Heel veel draaien en keren en vaak bijna volledig moeten stoppen om te kunnen draaien want je zag niet wat er kwam en de bochten waren héél kort. De wegen lagen ook echt niet goed. Veel putten en steentjes. (Ze hadden niet meer geveegd de dag voordien, zoals wij deden!!).

En die kasseien!! Ik haat ze nu nog meer dan voorheen! Ik dacht dat het enkel de strook was door het centrum maar er was nog een strook, meer naar het einde van elke ronde toe. De organisatie had het parcours moeten aanpassen omwille van werken van de Stad (….). ’t Was dat of geen Powertriatlon.

De kasseien lagen echt niet mooi en waren dus de hel voor mij! (6 x kasseien!). Het constant moeten optrekken (eigenlijk interval dus) was intens. Ik merkte wel naarmate mijn kms vorderden dat ik toch terug een aantal mannen en vrouwen kon inhalen.. die veel sneller hadden gezwommen. Oef, ik kom toch weer dichterbij :-).

Ik had wel last van mijn linker schouder en nek, gespannen, krampachtig gevoel. Ook tijdens het lopen bleef ik dit voelen… Misschien te hard gesleurd aan mij stuur? Of toch van het zwemmen? Maar, we gaan niet trunten hé.. bluvn goan :-).

Lopen: 

Het loopparcours was heel pittig. Al na ongeveer 1 km begon het klimmen.

Het was nogal heftig. Ik merkte wel dat ik in het lopen hier en daar een paar atleten (mannen en vrouwen) inhaalde, velen wandelden zelfs! De eerste klim per ronde was echt steil.. kort daarna volgde meteen de tweede klim (die we dus 3 x moesten doen à 6 kuitenbijters over de 15k m). Dit sloeg in mijn benen. Ik dacht op een bepaald moment dat mijn kuiten zouden ontploffen ;-). De snelheid was hierdoor dus toch een heel stuk minder op die momenten.

En dan, de laatste ronde... Ik had mijn uiterste best gedaan om tijdens het lopen te blijven eten en drinken, te koelen met sponsen en eindelijk was die boog daar..

Yess, het is gelukt.. Mijn eerste keer een 1/3 triatlon... Mijn grootste doel was genieten en aankomen zonder pech.. en  Genieten: Dit heb ik zeker gedaan (zelfs al was het afzien ).

Bij aankomst ook. Al die atleten rondom me. Iedereen blij, opgetogen en ik zelf ook. Ik voelde dat ik weer gelukkig was, ik kon glimlachen. HIER DOE IK HET VOOR!! Een uitdaging volbracht!

Ik moet nog altijd leren relativeren want achteraf, op terugweg... begon die molen weer te draaien.. deed ik het wel goed? In vergelijking met de anderen, in vergelijking met mijn andere wedstrijden.... maar, dit mag ik niet doen... Elke wedstrijd is anders, de weersomstandigheden, het parcours...

Dit was mijn laatste wedstrijd VOOR Vichy... D-Day.. Ik zal met een klein hartje aan de start staan. Tot hiertoe kon ik al mijn trainingen volbrengen. Ik heb enorm genoten van de weg hier naartoe. Dit doe ik echt zo zo graag... Ik heb VEEL vertrouwen in de coach, nu nog in mezelf...

Mijn doel voor Vichy: Genieten en hopelijk met een goed gevoel, zonder pech de eindmeet halen..

Klik hier voor de uitslag van de vrouwen

Klik hier voor de foto's