Niet minder dan 6 AP3T atleten stonden er aan de start van de Ironman Klagenfurt. Voor Daphne Lecluyse, little G, was het haar eerste ervaring met de volledige afstand. In haar relaas vertelt in geuren en kleuren hoe ze samen met de andere atleten de dagen voor de wedstrijd beleefde en finaal de wedstrijd, de grote dag, ervaarde ... Sit back & enjoy the read :-)

__________________________________________________________________________________________________

(Het fotoalbum van IM Klagenfurt vind je hier)

WOENSDAG 15.09.2021

EINDELIJK is het zo ver… 1,5 jaar later dan voorzien… door COVID-19, vertrekken we naar Klagenfurt voor onze Ironman. Om 5.50h spraken we af bij Brecht in Deerlijk om samen te vertrekken. (Deelnemers: Dave Degain, Michaël Vannieuwenhuyse, Brecht Bruyneel, Matthias Dewulf, Veronique Denys, ikzelf en daarnaast de mental coach / chauffeur én ervaringsdeskundige: Geert Roelandts, (beter bekend als Iron G). Een lange rit van 1200km voor de boeg, op weg naar de Ironman Austria 2021. Voor 3 van ons, onze eerst full distance triatlon…

We rijden met 2 auto’s maar al snel verliezen we elkaar in het drukke verkeer… en stuurden tussentijds WhatsAppjes om elkaar op de hoogte te houden van waar we zaten… In de laatste 8km dachten we wel 6 keer dat we de Rupiterberg hadden gedaan… nietwaar Vero ;-) ?

Na zowat 14 uur reizen, met de nodige tussenstops om de benen los te maken, komen we in het hotel aan (20h45). Dave, Brecht en Matthias 40 minuutjes later.

Toevallig was er net dit weekend een special event “GTI Wörtherseetreffen”. Overal zagen we supporters langs de weg die de onvoorstelbaar getunede auto’s te bewonderen… en hoe luider, hoe beter! En die zouden blijven tot en met zaterdagnacht…

Nadat we de formaliteiten regelden bij onze Mario en allemaal onze COVID-safe app lieten zien, trokken we naar onze kamers voor de eerste nacht op Oostenrijks grondgebied.

DONDERDAG 16.09.2021

Vandaag staat er een verkenningsritje op het programma van ongeveer 60km. Rustig fietsen, de sfeer opsnuiven… Veronique, Michaël, Geert en ikzelf wachten nog op onze fietsen en koffer gezien we deze via Fietstransport lieten overbrengen. Michaël stuurt nog snel een berichtje naar de chauffeur van om er zeker van de tijd dat we onze fietsen zo gauw mogelijk zouden hebben want vanaf 13h voorspellen ze hevige regenbuien…

Na het ontbijt, is het zover! Om 9h zijn de fietsen er! Iedereen maakt zich klaar en we vertrekken. Al snel blijkt dat het hier niet vlak is… Een MTB’er die een raar manoeuvre deed, zorgt er voor dat Vero, Geert en ik gehinderd worden. Ik kreeg pijn kreeg in mijn linker bil en moest stretchen en zo waren we iets achter op de anderen. Na 30km vinden we ze terug een terrasje en we sluiten aan… Zo zalig… De zon schijnt nog altijd! Wat is het hier mooi…

We vertrekken terug en rijden allemaal samen richting hotel voor de rest van de rit. Op 15km beslissen Dave en Iron G om de Rupiterberg er nog bij te nemen….

Om 14h30 schuiven we aan tafel bij Alexander en Marion (de restauranthouders in het hotel) en beslissen we om vandaag toch al even naar de Ironman Expo te gaan. Brecht blijft in het hotel om wat te chillen .

In de laatste briefing kregen we nog de melding dat we een FFP2 masker moesten hebben. Achteraf gezien, bleek dat dat niet nodig was want als we ons masker 2 minuten hebben aangehad, zal het veel zijn…
Alvorens in de Expo binnen te mogen moesten we ons allemaal 1-malig via een QR – code registreren en de COVID-safe-app openen om aan te tonen dat we gevaccineerd waren. Daarna kregen we een polsbandje “3G checked” waarmee we overal binnen mochten.

Nadat we de Expo doorkruist hadden, T-shirts kochten etc. ect…. stroomden we door naar de registratie tent… Daar bleek dat we (ondanks dat we een Belgische Triatlon licentie hebben) toch verplicht een dag licentie van de Austrian triathlon federation moesten kopen. Pas daarna konden we effectief registreren.

Met onze rugzak gepakt, wierpen we nog een blik op de ‘lege’ rode lopen waar we zondag (hopelijk) allemaal zouden finishen… Brr.. Spannend…

Nog een foto voor de M van Ironman (vermoedelijk om kosten te besparen, ZONDER onze namen) en dan was het toch wel tijd voor een terrasje aan de prachtige Wörthersee…

Geloof het of niet maar… Een gigantisch schip, vol toeristen kwam steeds dichterbij… Gelukkig was Dave er om iedereen te redden van de verdrinkingsdood.... ‘Watch out!!! Iceberg ahead!!!!’, klonk het plots… De mensen aan de tafeltjes naast ons, net als wij zelf trouwens, lagen plat van lachen…. ’t Was weer een Degaintje… . ZAAAALLIG toch !!

Uitgelachen keerden we terug naar de auto’s en zo vertrokken we voor een ritje van 17 minuten naar het hotel. ’s Avonds een hapje eten in Velden en daarna bedjes in.

VRIJDAG 17.09.2021

Another moring at Keutschach am see… Guten Morgen… !!!
Het hotel was relatief volgeboekt met de stoere mannen van het GTI-event maar alles verliep vlot.

Nadat de hongerige magen gevuld waren (hoewel honger ? de carbo loading was begonnen en echt honger had ik niet meer ), vertrokken we rond 10.15h terug naar de village om de zwemstart te verkennen en even los te zwemmen. Terwijl we onze wetsuits aantrokken, passeerde Louis Talpe (!!) en hij sprak ons spontaan aan . Echt nen hele sympathieke en bescheiden gast. Hij zei dat hij niet zo in form was(…achteraf bleek dat hij finishte in 10h07m48s… Ik vraag me nog altijd af hoe hij zou zijn gefinisht mocht hij wel in form zijn geweest ).

Het water was fantastisch! Helder blauw, warmer dan onze vaart en megagroot…. Dit was echt genieten…. Ik in elk geval heel goed rond om de boeien en de herkenningspunten te spotten zoals Filip had gezegd. De beter zwemmers zwommen een stukje verder en keerden dan terug. (Matthias en Dave gingen nog door tot aan het Lendkanal. Ik hield me aan mijn schema (thanx coach Filip!) “just stick to the plan….” ).

Na onze openwaterswim was het alweer tijd om te eten. Bij de Italiaan waar Dave de dag voordien een schip met toeristen redde , hadden we wel een mooie kaart dus beslisten we naar daar te gaan. Terrasje, aan het water.. Wat wil een triatleet nog meer .

Ondertussen waren Brecht zijn ouders onverwacht afgereisd naar Klagenfurt. ’s Avonds zouden ze met ons mee-eten en het Garmin-kabeltje van Dave meebrengen. (Hij was dat vergeten en sjance sjance dat Lies het nog kon bezorgen aan hen, net voor vertrek). We aten op een prachtig binnenplein… (zie foto’s) waar we op zondag ook 2 keer zouden voorbijlopen… (De eerste keer liep dat nog vlot… de tweede toer was al iets moeilijker en in mijn geval ook in de gietende regen, pikdonker).

ZATERDAG 18.09.2021

D-day -1… SPANNEND… We hadden allemaal beslist om lang te slapen.. (Ik heb mijn best gedaan!! Maar… ’t was toch te vroeg om ‘lang’ te zijn.) Om 8h zaten we aan het ontbijt. Ook Veronique was er en kort erna viel Brecht uit zijn bed… ‘Ik heb een praktisch probleempje’, klonk het… ‘Ik ben gisteren mijn wetsuit vergeten op het ponton waar we gingen zwemmen…’.
Vero en ik gingen hoe dan ook nog even terug naar de Expo om de oranje polsbandjes die we hadden moeten krijgen als ‘beginners’… (We hadden die niet meegekregen toen we registreerden.) Dus… Brecht ging mee en hij mocht chauffeur zijn .
Worst case scenario moest hij een nieuwe wetsuit kopen en zonder die nog te kunnen testen, er zondag mee zwemmen. Op het ponton stond een soort kleedhokje en Brecht had zijn pak daar op gehangen terwijl hij zich omkleedde… Ongelooflijk maar waar maar het pak hing er nog!!! Ik zag toch een blik van opluchting… bij de immer olympisch kalme Brecht die nooit stress lijkt te hebben. Oef…

Nadat we nog even stopten aan de Spar, doken we allemaal in onze cocon om de voorbereidingen te treffen voor D-day… Fiets klaarmaken, banden opblazen, nummers kleven op onze zakken, helm, fiets, zwembrilletje, badmuts, trisuit, borst/rugnummer, fietskledij (Ik had me op ALLES voorzien.. wetende hoe het was in de Natureman in 2018… dus 2 regenvestjes, armstukken, beenstukken, handschoenen…, ze hadden immer heel veel regen voorspeld…), dan nog de loopschoenen en gels gels gels… Nog een zak apart met street wear (droge kledij voor na de wedstrijd en dat was het…

’s Middags aten we in het hotel. De zon was terug van de partij dus aten we op het terras. Nog een siesta (voor zover dat mogelijk was) en om 16h trokken we naar de bike check in…

Iron G adviseerde ons (lees: what would we do without him.. ) om nog eens te fietsen om er zeker van te zijn dat alles goed schakelde alvorens we onze stalen ros zouden achterlaten…. We zochten onze plekjes en verkenden de wisselzone..
Ik telde de symbooltjes op de witte spandoeken (na de gele) en wist zo perfect dat ik aan het 4e mijn fiets zou vinden. Bike-out – bike-in… - TOILETTEN in het midden (heel belangrijk..!) – run-out – run-in….

Omwille van COVID-19 was er geen omkleedtent. Onze zakken moesten we bij onze fietsen laten. Nog een laatste blik… en een ‘symbolisch schouderklopje’ op mijn fiets… We verlieten allemaal samen de transition zone en kregen onze chip.. Gouden tip van Dave: ‘verlies hem niet’!! We besloten om toch nog naar de swim exit te gaan kijken gezien die anders was dan in 2015. (In 2015 was KTDC ook ruim vertegenwoordigd…) Het bleek al snel dat we een relatieve afstand zouden moeten lopen naar de wisselzone als we uit het water kwamen… (Oh nee dacht ik.. lopen.. hopelijk houdt mijn voet stand…).

We dronken nog iets en vertrokken dan naar den Italiaan, waar ik de dag voordien had gereserveerd.. Eerst voor 7, dan voor 11 en dan voor 13 personen om dan toch terug met 11 en nadien terug met 13 aan tafel te schuiven . (Details bespaar ik jullie.)
Het was een ‘rustige’ avond.. Geen beetje spanning te voelen… Iedereen kreeg wat hij / zei had gevraagd (voor Vero was het eerst pizza met rucola – zonder rucola… maar dan uiteindelijk toch mét rucola …).

ZONDAG 19.09.2021

We hadden afgesproken om om 5h ter vertrekken naar Klagenfurt. Het was 20 minuten rijden. De wisselzone sloot om 6h15 en de snelle zwemmers moesten om 6h45 klaar staan. Gezien het toch nog een kilometer wandelen was naar de zwemstart, namen we geen risico en zorgden we ervoor dat we op tijd waren, mochten er toch nog (technische) problemen opduiken. Hotel Gabriel kon geen early breakfast voorzien (kon pas vanaf 20 personen en in het hotel waren we met 12 personen die deelnamen aan de IM). We kregen wel ‘warme’ koffie (in kannen van de dag ervoor ) en ontbijtpakketten aangeboden. Zelf had ik me erop voorzien – ik wou geen risico’s nemen en alle mogelijke maag-darmproblemen vermijden… Ik had mijn eigen ontbijt meegebracht voor D-day…
Om 3.30h liep de wekker af.. Waarom ik hem heb gezet weet ik eigenlijk niet want veel had ik niet geslapen… Iron G bleef roerloos liggen… (Ik mocht hem om 4.15h wekken…). Om 4h stuurde ik een berichtje naar Veronique, ik had haar beloofd dat ik haar ook zou wakker maken, stel dat haar wekker niet zou zijn afgegaan… (wat ook het geval was !!). Vero was natuurlijk ook al wakker… - partners in crime…

In de auto was het stil…. De eerste keer dat bijna niemand iets zei… Ik was nu toch wel zenuwachtig. Veronique daarentegen zei dat ze zich nog nooit zo rustig had gevoeld voor een wedstrijd.

Aangekomen bij het Strandbad (gebouw net voor de zwemzone van de Wörthersee) was het nog niet iets te vroeg.. Michaël, Veronique en ik zetten ons nog even neer op de trapjes… Iron G in de buurt… Pff.. dat het nu maar begint (dacht ik…). Ik moest natuurlijk naar het toilet.. en dan nog eens en nog eens… Gelukkig was ik niet de enige…

’t Was tijd: we trokken onze wetsuits aan en gaven elkaar nog een laatste vuistje of ne knuffel.. Nog snel een foto van ons allemaal samen alvorens onze wegen zouden scheiden… (Ik had koud en kreeg de mega trui van Geert…… Hij was maar een klein beetje te groot…). Dan nog een knuffel voor Iron G en daar gingen we, naar onze mijn box…

Durven starten is al een overwinning op zich…
Je denkt te weten waaraan je begint maar eigenlijk heb je nog geen benul van wat zal komen, je hebt immers niet àlles in de hand…

Nu moet ik even uit mijn ervaring schrijven… De andere waren hun eigen weg gegaan…

Ik was zo bang en onzeker... Ik had nog gehoopt, stiekem, dat de wedstrijd toch nog uitgesteld zou worden omdat ik vreesde voor mijn voet... en de weinige loopkilometers maar ik ben nu achteraf gezien blij dat alles kon doorgaan!
Het was in 1 woord FANTASTISCH. Ik heb genoten (ondanks de pijn van in het zwemmen) en elk moment héél intens beleefd... 

Ik weet niet of die pijn er zou zijn gekomen doordat ik lang rechtop heb gestaan, in de kou, voor de start. Ik moest iets langer wachten en het was (gezien september) maar 10 graden. 

De spanning steeg, ik had kriebels in mijn buik en had alweer het gevoel dat ik naar het toilet moest… (Geen optie meer nu..). De atleten rondom mij (die toch wel veel indrukwekkender waren qua postuur ), het was ongelooflijk... Ik dacht echt... waar begin ik nu eigenlijk aan, was dit wel zo'n goed idee...? 
Beetje bij beetje schoof ik vooruit, richting de grote zwarte boog waar we per 4 het water in mochten, om de 3 seconden... Pang... het was zo ver, ik liep de Wörthersee in..

Zalig!!! Het water voelde echt goed aan, niet koud en zoveel plaats... zo helder... Ik genoot.. Ik vond mijn adem ook snel en kon vrij zwemmen... Ik merkte wel dat ik ver van de boei en de andere zwemmers zwom (ik week af naar rechts, op een bepaald moment toen ik zowat 2500m had, kwam er zelfs een bootje naast me en de medewerkers zeiden dat ik wat meer naar links toe moest.. . In voeten zwemmen heb ik dus niet gedaan  maar dat vind ik niet erg. 
Na 500m echter (ik voelde het zoemen van mijn Garmin) merkte ik dat ik een krampend gevoel had t.h.v. mijn liezen, bovenbenen, overgang naar mijn bekken. Ik krulde me wel 4 x in een bolletje in de hoopte dat dat gevoel zou weggaan want mijn benen wilden echt niet mee en ik zwem nu eenmaal nog altijd met beenkracht.... Ik wou niet stoppen. Na 1200 m en dan 470 m, liep mijn brilletje in.. Ik had nog zo getwijfeld gezien de weervoorspellingen, of ik mijn prothese zou aanhouden of niet want ik wou ze liever niet verliezen in de Wörthersee... Ik heb wel 3 x mijn bril afgedaan en geprobeerd om hem helder te krijgen maar dat was niet evident. De zon zat dan ook tegen (Dave en Geert hadden me hiervoor verwittigd en zeiden dat ik niet meer naar de boeien mocht zoeken maar dat ik me moest focussen op de witte villa, net naast de ingang van het 'Lendkanal'. Vero had ook de 2 witte vlaggen als referentiepunten aangegeven. Ik deed dat en zwom gewoon verder... Bubble bubble breath....

De overgang naar het Lendkanal voelde duidelijk kouder aan, wat me verbaasde. Ik zwom goed door had ik de indruk. Ik haalde heel wat zwemmers in zelfs (!! IK? !!). Ik voelde dat mijn armen sterk waren. Toen ik de finish van het zwemmen zag, dacht ik even... Oh, het is al gedaan!? Ik klom recht (hulp kregen we niet) en liep door richting de wisselzone.. Ik zag 1h26 staan en was eigenlijk wel blij. Ik had gedacht dat ik 1h30 zou zwemmen. Filip had 1h24 berekend dus ware het niet van het brilletje en die benen... Dan had Filip gelijk ! Wie had ooit gedacht dat ik over een afstand van 3.8 km dit tempo zou volhouden.. 

Lopen naar de wisselzone: Dat zou de eerste test worden voor mijn voet/teen/enkel... Ik was verbaasd, geen pijn! (Oef..)! Maar.. die bovenbenen, dat bekken... Dat was niet ok.. Maar goed, niet aan denken, dacht ik... Doorgaan. Ik passeerde mijn ventje, Iron G en voelde me stralen, ik was blij, gelukkig... Na ongeveer 900m was ik bij mijn fiets. Nadat ik me had klaargemaakt (toch mijn mouwstukjes en koerstruitje aangedaan gezien de temperatuur (10 graden) en mezelf kennende)... stretchte ik nog even en hup, weg was ik. Ik spotte opnieuw Geert nog en zo vertrok ik richting Krumpendorf... Helaas voelde ik meteen hevige pijn in mijn linker bovenbeen... Ik weet nog altijd niet wat het was maar ik kon geen kracht geven... Na 3 km stopte ik om te stretchen en opnieuw te proberen maar na 4.95 km was het echt onmogelijk om nog verder te fietsen. Ik heb me op dat moment zo boos gemaakt, gevloekt alles wat ik in mijn gedachten had voor die dag leek mis te lopen.. Mijn big day 3 voelde zo goed... Waarom nu niet? Ik heb me in alle mogelijke bochten gewrongen, getrokken, gelegd, geklopt op mijn benen om die pijn eruit te krijgen. Niets leek te helpen.. Ik zag de ene fietser na de andere voorbij zoeven... De moed zakte in mijn schoenen... Ik wou en zou de finish halen vandaag! Ik heb dan toch een pijnstiller ingenomen. Ik had die mee omdat ik die net voor het lopen zou innemen zoals de dokter had aangeraden. Ik besliste om door te gaan... op een heel klein verzet... Het lukte... niet pijnloos en met veel minder kracht maar ik ging vooruit...

Ik weet dat ik meer kan.. De trainingen zijn zo goed gegaan, ik ben geëvolueerd en kon meer power duwen dan ik ooit had durven dromen dankzij de gerichte trainingen (1000 x dank hiervoor!!). Ik startte vaak heel onzeker aan mijn trainingen maar was telkens zo blij als ze lukten. Ik heb echt genoten van elk moment de voorbije 2 jaar... De weg hier naartoe was niet evident. Regelen, plannen, blessures, soms anderen moeten teleurstellen en egoïstisch durven zijn....

Hoe dan ook, was ik blij dat ik kon fietsen, ook al was het iets trager, het lukte en ik haalde mannen in op de klims!!! Eentje riep zelfs: 'How do you do this? You have no fat!!' Ik kon het zelf niet geloven. Ik draaide op mijn klein verzetje en zag die mannen stoempen op hun grote vitessen. Toen ik de Rupiterberg bovenkwam klonk het liedje 'It's the final countdown'. Mensen juichten me toe (net zoals ze dat voor iedereen deden uiteraard) en het voelde ongelooflijk.. De bergen, de zon, de mooie natuur... Ik kon ademen...
De pijn was er nog steeds maar ik probeerde er niet aan te denken.

Ik was dan bijna terug in Klagenfurt en nam nog een pijnstiller. Ook mijn eerste gelleke zoals ik had voorzien in mijn voedingsschema, kon ik vlot opnemen. De schellekes peperkoek en mijn sportdrank + water had ik allemaal kunnen opeten en drinken dus ik was op dat vlak 'geslaagd'. Ik had 3 keer geplast (zoals tijdens de Big Day).

Ik had besloten om niet te lopen als ik van mijn fiets stapte. Ik zou voorzichtig voelen hoe mijn lichaam zou reageren... Stapje per stapje... Mijn wissel ging vlot. Ik wandelde naar de exitboog om de marathon aan te vatten... Please make this work... (ging het door mijn hoofd). 8 gellekes om om het half uur eentje in te kunnen nemen.. Ik begon te lopen en... het voelde GOED!!! Yess... Ik had natuurlijk nog pijn maar de pijn was minder erg dan op de fiets en... mijn voet was nog altijd OK... 'Allez kleintje, ge zit er biekan' riep Geert me toe... Ik was vertrokken... Na 1 km zag ik Geert terug aan de overkant van het Lendkanal en hij riep 'niet te zjirre!!!'. (Hij zei me dan achteraf dat Filip dat ook had geroepen toen hij begon te lopen in Klagenfurt, jaren geleden...). De eerste 18km voelde ik me echt goed. Ik stopte aan elke bevoorrading om te drinken zoals de coach, Bram, Geert, Dave me wel 1000 x hadden gezegd. Ik deed precies wat ik had voorzien en nam mijn gellekes systematisch ook al voelde ik dat mijn maag er genoeg van had...

Ik heb wel 100 000 keer 'Danke' - 'Thank you' gezegd (ook tijdens het fietsen)... Iedereen die supporterde, die zei: it looks good, you are almost there... 

Ik kwam Dave tegen als eerste van de club. Hij gaf me een high five, waardoor ik bijna omviel in de gracht. 't Is toch echt nen beer van ne vent (dacht ik). Hij kent zijn eigen krachten niet. Ik liep verder en zag Matthias in de verte... Ik kwam dichter en dichter, hij was al bezig met zjn tweede toer en riep nog 'geef mo buzze'! Ik liep door... Ik kruiste Veronique, Brecht en Michaël. Mijn benen hielden vol, ik deed wat ik moest en at en dronk systematisch. Na 21 km begon het te regenen. Ik passeerde Geert nog net voor ik mijn tweede polsbandje kreeg en hij riep, 'laat je niet doen door die regen hé kleintje!'. Natuurlijk niet!, riep ik terug en schonk hem een glimlach.

Aan 28 km voelde ik me plots verzwakken. Mijn hoofd werd ijl.. Ik duizelde... Het water viel met bakken uit de lucht en ondertussen was het pikdonker geworden. Ik besloot eventjes te wandelen net bij de bevoorrading. Ik nam een gelleke maar merkte geen verschil en nam meteen nog een tweede... Ik kwam meer en meer atleten tegen die wandelden en die in een folietje gedraaid waren (flash back naar Aix ....waar ik Geert onderkoeld terug vond…!!). Dit mag niet gebeuren dacht ik, ik moet blijven lopen anders raak ik onderkoeld... Dapper begon ik opnieuw en ik geraakte terug in een cadans. Mijn knieën deden pijn... Net voor we Klagenfurt centrum binnen liepen moesten we 2 x 'bergaf' en 2 x 'bergop' lopen en dat was echt hels... Zeker in die tweede ronde. Ik moest plassen, dat deed ook pijn (!).. Mijn billen waren geschaafd van de wrijving van mijn trisuit en de hot embarcationlotion die ik op mijn onderrug had gesmeerd voor het zwemmen (om warm te blijven) was nu helemaal naar beneden gegleden doordat ik klets klets nat was….. Maar ik liep verder.. Het was echt zó donker en de plassen waren onzichtbaar. Er was geen verlichting op het parcours. Mijn schoenen waren ondertussen als emmers water gevuld. Het bleef gieten... Ik heb nog 1 keer een minuut gewandeld, ik denk rond km 38... en dan ben ik blijven lopen.

Ik raakte in een trance... er ging vanalles door me heen.. Geert staat te wachten, ik dacht aan papa, aan de club, aan Vero, Matthias, Brecht, Dave, Michaël, aan de voorbije dagen, maanden, aan mijn lichaam, aan (...), wie ben ik.. wat doe ik, wie wil ik zijn.. wie mag ik zijn... Ik voelde pijn, emoties, maar ook een gevoel van vrijheid...... Ik was blij, ik was vrij, ik kon ademen... Ik had de 40km bereikt en hoorde in de verte muziek, (I am doing this...dacht ik…), ik zag de lichten van de village en de IM expo.. 41.1 km... Ik wou versnellen maar merkte dat dat niet veel verschil meer maakte... Ik heb niet eens gezien dat Geert naast me liep de laatste 300m. Net voor de bocht naar de rode loper moest hij stoppen en toen zag ik hem.. Ik liep door en wist niet wat ik voelde... Onder de boog brak ik  in tranen uit... DAPHNE LECLUYSE - YOU ARE AN IRONMAN! Ik boog voorover... Handen op mijn knieën, handen op mijn hoofd... Ik kreeg meteen een folie rond me en.. mijn medaille.. 'Are you ok lady, you made it...!!' 

Ik hoorde de anderen.. Daphne, Daphne!! Ze stonden daar nog!! Ik had dat nooit durven hopen omdat het zo regende en koud was geworden... Ik dacht dat ze al terug naar het hotel zouden zijn maar nee.. Iedereen was er. Ze hadden allemaal een plastiek regenhoesje van IM aan.. Dave gooide een handdoek over mijn hoofd. 'Ge zijt er! Proficiat! Je hebt je doel bereikt!'
Ik was zo blij... Veronique kwam bij me en we lachten allebei zo intens... Ze wandelde met me mee naar de atleten zone en toonde me waar ik mijn finisher T-shirt kon halen en ook waar de medailles gegraveerd werden. Ze toonde me waar ik mijn street wear kon afhalen zodat ik iets droog kon aandoen...'Doe maar rustig zei ze'. (Vero, ge zijt echt een straffe madame en ik ben blij dat ik ook jou een beetje beter leerde kennen .)

Toen ik Geert terug vond zei hij... Wat heb je nu gedaan!!! Ik ben zo trots op je... maar ik was zo ongerust...

De voorbije dagen voel ik me echt zo blij... zo vol energie, goesting (ja, zelfs met mijn benen die toch niet 100%) ok zijn (spierpijn). Mijn knieën zijn OK en mijn voet ook. Ik weet niet wat het is maar het is ongelooflijk... Ik ben zo zo blij dat ik doorzette.

Enkele jaren geleden ben ik wakker geworden en heb ik met het advies dat ik kreeg iets gedaan.. Het was een lange weg, en hij is nog niet af maar ik heb er zoveel zin in om verder te bouwen en nog sterker te worden.

Of ik dit nog eens wil doen, krijg ik nu de vraag... Ja.. eigenlijk wel ja :-) HEEL graag zelfs…

Mentaal weet ik dat deze Ironman (en de trainingen er naartoe) een enorme verrijking voor me was, is... Ik denk dat ik nu eindelijk een beetje geloof dat ik iets kan... Dat ik mezelf bevestiging mag en durf geven... bevestiging die ik al zo lang zoek... van die ene...

De doubters hadden ongelijk...

Bedankt dat ik dit kon doen.. dat ik dit mocht doen... en vooral… met zo’n mooie mensen. Het waren fantastische dagen samen en ik ben zo dankbaar dat ik deze dagen met jullie mocht delen. De angst, de emoties… Ik ben heel blij dat we allemaal de finish haalden.