IM 70.3 Cascais

door Brecht

Eind september trokken voorzitter Vincent Servaege en hoofdtrainer Filip Rigole naar Portugal, Cascais om precies te zijn, om daar deel te nemen aan de IM 70.3. Onder een aangename nazomerzon zetten ze er beide een meer dan puike prestatie neer! Vincent kroop in zijn pen en laat ons via zijn verslag zijn dag mee beleven.

_______________________________________________________________________________________________

In het verhaal van ‘elk jaar een halve in het buitenland’, dit jaar dus gekozen voor Cascais (Portugal). Gravelines da was geen buitenland hé :-). Op donderdag in alle vroegte reeds vertrokken samen met Inge en Filip. Bij aankomst in Cascais was meteen duidelijk dat we voor de ideale locatie gekozen hadden. Blauwe hemel, 25 graden en een leuk stadje. Ook ons appartement met zicht op zee en op 100 meter van start en aankomst was een voltreffer. Nu nog presteren …

De voorbereiding was prima verlopen, maar in de laatste week was de twijfel een klein beetje beginnen toeslaan door een oud zeer dat weer op kwam … pijn aan de heup en ontstoken aanhechtingsspieren. Veel ijs leggen moest soelaas brengen en tijdens de wedstrijd desnoods pijnstillers.

Tijdens de verkenning van de laatste 40 km van het fietsparcours bleken de klimmen al bij al mee te vallen. Maar ginder boven had de wind wel vrij spel. Het zeewater was met 18 graden aan de frisse kant maar « het zwom wel gemakkelijk » volgens Filip. Het was me al snel opgevallen dat het loopparcours wel eens zou kunnen tegenvallen. Filip wou me toen nog niet geloven… :-)

Race day

Na het inzwemmen, samen met Filip plaatsgenomen vooraan in de sub 35 box. De sfeer op het kleine strand van Cascais was super. En dan de bel … (nee geen startschot). De box van sub 30 was goed gevuld, maar goed … we zouden wel zien want normaal stonden we op onze plaats. Eenmaal in het water, had ik meteen een goed gevoel. Na de eerste boei, was het blind vertrouwen op de meute want door de opkomende zon was de volgende boei niet te zien. Ik voelde ook veel mensen rond mij, maar me niet laten doen en gevochten voor mijn plaats. Het gevoel bleef prima … eenmaal uit het water klokte de Garmin 31 :58 …. Watte?? Ikke? Nog nooit zo snel gezwommen … en ja … de afstand klopte (1950m). Dit gaf een boost!

Voor we konden wisselen moest er 600 meter gelopen worden naar de wisselzone. De rode loper lag klaar …

Op de fiets meteen de kraan opengedraaid. De eerste 50 waren golvend langs de kust. Op het keerpunt in Lissabon na zo’n 25 kilometer, zag ik dat Filip al tot op zo’n 200 meter genaderd was, met in zijn zog een peloton L … Tegen onze principes ons laten meedrijven … proberen weg te rijden had geen zin … dus er gewoon vanachter ‘aangehangen’. Bij het wegdraaien van de kustbaan zou de boel wel uiteenspatten. Wat ook gebeurde … Nu was het elk voor zich (alhoewel velen het begrip non-drafting nog altijd niet begrepen …). Vanaf hier ging het dus omhoog … wat gas terugnemen, niet te veel in het rooie gaan want het zwaarste moest nog komen. Maar eerst het autocircuit van Estoril … de max! Ik voelde me Ayrton Senna in zijn beste dagen :-). Het asfalt bolde ongelofelijk goed, maar het was verre van plat. Af en toe schakelen dus … Het voelde nog altijd prima aan. Ik bleef constant op 150 – 200 meter van Filip hangen, die op zich de betere fietser is van ons beide. Op naar het zwaarste stuk van het parcours … een segment van een 10tal kilometer waar een prijs voor King & Queen of the Mountains weggelegd was. Ik had echter geen ambitie … Maar wel goed gas geven. Het waren tenslotte de laatste 10 zware kilometers, daarna wachtten nog 15 dalende en vlakke kilometers richting Cascais. Net als tijdens de verkenning had de wind boven vrij spel. De zijwind maakte het begin van de afdaling zelfs gevaarlijk. ‘t Was efkes met de poepers … Maar dan gas open! Op geen enkel moment had ik de tijd in de gaten gehouden, maar toen ik langs de kust kwam en zag dat ik nog maar 2u20 onderweg was … hoho goe bezig! Uiteindelijk met 2u38 gewisseld.

Filip bleek in het laatste vlakke stuk nog wat verder van me weggereden, maar na een snelle wissel kwam ik voor hem uit de wisselzone. Benieuwd hoe het lopen ging gaan. Zou ik de fietsinspanning niet bekopen? Zou de heuppijn draaglijk blijven?

Gewoon een goed tempo proberen te lopen dacht ik … niet te veel naar mijn tempo kijken … we zien wel. Al heel snel bleek dat het loopparcours loodzwaar ging worden. Ondertussen was de temperatuur ook al opgelopen. Op de (kweet nie hoeveel) hellingen proberen tempo te houden zonder te forceren. Het ging prima … van bevoorrading naar bevoorrading (die trouwens prima voorzien waren met frisse flesjes water!). Ik zag Filip het moeilijk krijgen. Bij mij bleef het goed gaan, op water, geen gellekes … die slaan toch maar op mijn darmen :-). Pas op 2 km van het einde naar mijn tijd gekeken … Wow, ik ga maar net boven de 5 uur eindigen?!? Uiteindelijk 5u02 … Nooitgedacht op dit parcours. Had ik toch beter de tijd in de gaten gehouden en onder de 5 uur kunnen gaan? Denk het niet. Soit … heel tevreden met mijn tijd en mijn plaats (34/274 in mijn age group, 264/2186 overall). Filip finisht uiteindelijk in een mooie 5u12 en dit met een beperkte aantal trainingskilometers in de benen. Goe gedaan coach en bedankt voor de weer perfecte voorbereiding!

En nu … 34e in mijn age group. Genoeg voor een WK slot? Normaal niet, maar je weet maar nooit met een WK in Nieuw-Zeeland. 4 slots voor de age group 45-49 …. Uiteindelijk is de 22e met het laatste slot gaan lopen. Keep on dreaming… :-)

Cascais was een heel mooie wedstrijd in een fantastische setting. Weer eentje van de lijst. Check! De volgende wordt mijn 10de halve triatlon … moet een specialleke worden. Planning voor 2020 kan beginnen …