Als voorbereiding om de volledige Ironman in Vitoria-Gasteiz nam Bram Decavel deel aan de halve Ironman, de 70.3 afstand, in Barcelona. Gelukkig voor Bram bleef het voorspelde slechte weer uit en kon Bram voluit gaan in zijn wedstrijd. Met een waanzinnige tijd op de halve marathon liet hij duidelijk blijken dat hij klaar was voor Vitoria-Gasteiz!

Als voorbereiding op een Spaanse Ironman plande ik een Spaanse halve Ironman, kwestie van in het thema te blijven, en dan nog 1tje die ik al gedaan had in 2017. De gebruikelijke kameraden Alexander en Fredje hadden wat meer tijd nodig om te beslissen en bleven uiteindelijk dichter bij huis in Compiègne. Waar ze 1 week voor mijn wedstrijd stevige richttijden neerzetten. Gelukkig was ‘amigo local’ - Anton ook ingeschreven en werd het zo een heel aangenaam tripje. 

Op vrijdag kwam ik aan in Barcelona in een plensbui, ik kocht onmiddellijk een parapluutje van de lokale middenstand en begaf mij via de Ramblas naar ‘la casa de Anton’. Een etentje met wat maten later en vroeg in bed, ‘s morgens moesten we alles nog klaarmaken voor Anton en vertrekken met een Spaans-Belgische chica richting Calella (uurtje rijden van Barcelona).

Zaterdag om 10 uur vertrekken werd al snel 11 uur en na een lange pauze inclusief immo-bezoek konden we om 12u30 vertrekken richting Calella, de Zuiderse levenswijze en stiptheid, ‘t is toch iets aparts. 

De gebruikelijke check-in, zakken maken, merchandise shop, fiets inchecken; op een iets vlotter tempo afgewerkt wegens light gejaagd en dan nog iets gaan eten met 2 collega’s van Anton die ook deelnamen. Het enige constante aan de dag was de weer-app die om het half uur geraadpleegd werd, ze voorspelden onweer en regen tijdens de wedstrijd en dit op een heel technisch parcours met 2 moeilijke afdalingen.

‘s Morgens om 4u30 opgestaan, gezellig ontbijt op bed met stokbrood, confituur en granola. Om 5u45 richting wisselzone voor een laatste check van de bandenspanning en de ironman bags, vlug een dipje in het koude water (15°) en op het strand genieten van het zonnetje dat plots door de wolken komt prikken. Van de voorspelde regen nog geen spoor, maar dat was in Aix vorig jaar ook het geval, en tegen ‘s middags was iedereen toen onderkoeld. 

Om 7u vertrokken de profs, 7u02 de vrouwelijke profs en om 7u05 de rest, wij gingen rond 7u07 te water vlak na elkaar. Er zijn vrij veel golven en ik legde mij wat links van de groep omdat ik gezien had dat dit de meest rechte lijn was. Boeien spotten was moeilijk en ik focuste mij dan ook volledig op de groep die rechts van mij zwom. Na de 3de boei, in het terugkomen richting zwemstart, ging ik iets te breed en dreef ik af richting het strand, hierdoor moest ik een 100-tal meter extra zwemmen. Het ritme vinden lukt niet echt en ik ben heel blij als ik terug voet aan wal kan zetten. 32 minuten is wat ontgoochelend maar doenbaar.

Snel naar de wissel, wat tsjolen om de zak open te krijgen, alles af en aan en dan ook maar beslist om mijn truitje aan te doen voor moest het regenen, liever te warm dan te koud. En hop op de fiets, target 1: Anton pakken.Na 3 kilometer draaien en keren in Calella, kwam ik bij Anton, ik riep nog eens ferm ‘Vamos Antonioooo’ en snelde er dan voorbij. De eerste klim verliep vlot maar ik merkte wel dat er meer volk rond mij zat dan 2 jaar geleden, ofwel lag het niveau dus serieus hoger of ik had echt slecht gezwommen, beide waarheden blijkbaar.De afdalingen lagen nog wat vochtig dus voorzichtig door de bocht maar voor de rest knallen. De tweede klim van 10km ging ook vlot en daarna volgde enkel nog 30 km vallei, een klimmetje van 3 kilometer en de afdaling naar Calella. De wind blies in het nadeel in de vallei waardoor er nog serieus geduwd moest worden, maar al bij al een goed fietsnummer neergezet.Ik zou op hartslag rijden maar aangezien mijn hartslagmeter constant 243 aangaf en ik bij 175 normaal al met mijn benen in de lucht lig, ben ik maar voortgegaan op mijn gevoel. Het fietsnummer was 3 minuten trager dan 2017, waarschijnlijk door de vochtigheid en de wind want ik had een super gevoel.

Fiets geparkeerd op het voetbalveld/wisselzone nog vlug even een plasje in de Dixi, truitje af (want van die regen was helemaal niets te merken, de zon scheen en de temperatuur begon serieus op te lopen) en loopschoenen aan.

Ik had mij voorgenomen om aan 3.50min/km te starten en dan na 15km te zien wat er nog in de benen zou zitten, na 1km zag ik 3.43 op mijn horloge, misschien iets te ambitieus dus ik vertraagde een beetje. Ik zag vlakbij het keerpunt Bart Aernouts en David Mcnamee lopen en ook de 3de man in de race, dus ik wist dat iedereen die ik in de eerste ronde inhaal, ook effectief een gewonnen plaats was. Het lopen ging vlot en nog altijd met een hartslag van 243, dubbel zoveel als een gewone duurloop, voelden mijn benen blijkbaar nog redelijk goed. Ik liep van triatleet naar triatleet en bleef een constant tempo lopen voor de eerste 15km. Vanaf kilometer 17 begon ik de benen wel wat te voelen en bij kilometer 18 kreeg ik plots een steek aan mijn milt/middenrif rechts, ademen werd moeilijk en op een steil stuk na een tunnel wandelde ik 20 meter om te kunnen stretchen. Echt veel hielp het niet, dus ik besliste om verder te lopen in een hoek van 30° naar rechts. Ik werd nog ingehaald door 2 lopers, voor de eerste keer in het loopgedeelte, en kon dan de rode loper op lopen.

Eindtijd 4u47, 2 minuten sneller dan in 2017 en met een beter gevoel geëindigd, zeker na een halve marathon in 1u22, mijn tweede beste tijd ooit (inclusief zonder fietsen en zwemmen)

Dan nog even wachten op Anton en Gerald, en zoeken naar Nora (die jammer genoeg wegens tijdslimiet uit de wedstrijd werd genomen) en terug naar Barcelona voor de gebruikelijke tapas en cervecas. 

De dag erna met een zwaar hoofd en zware benen terug naar België. Op naar Gravelines en Vitoria-Gasteiz.