Bram Decavel en Dave Degain, twee van de zwaarste kalibers van het AquaProtect 3 Team zakten samen met Filip Rigole af naar het verre Tempe in Arizona, USA waar ze opnieuw het beste van zichzelf gingen geven op de volledige afstand.

Na een uitstekende zwem- en fietsproef mocht het voor Dave helaas niet zijn, zijn sluimerende longontsteking strooide roet in het eten.

Bij Bram ging het beter, ondanks een dipje in het lopen, finishte hij in een ijzersterke 10u15! Nadien nam hij zijn vlotte pen opnieuw op en schreef er volgend leuk verslag van.

De foto's vind je hier.

31/07/2017, de dag na de Ironman van Zürich, waar Dave en ik ons goed geamuseerd (lees: keihard afgezien) hadden, besloten we dat we volgend jaar iets verder zouden gaan om nog een triatlonneke te doen. Filip besloot halverwege 2018 mee te gaan om ons te steunen en zo stonden we met drie musketiers in Zaventem op 13/11/18.

Eerst 13 uur vliegen met de nodige technische mankementen (gelukkig alleen maar aan het entertainment system, waardoor we het begin van Deadpool 2, 3 keer konden bekijken), dan nog onze Pimped-out-chromed-out-Pussywagon gaan ophalen en naar ons hotel/motel waar Dave toepasselijk de mindervalide-kamer had geboekt.

Daar stond geen 3de bed of een slaapbank, dus na wat zagen bij de balie toch een andere kamer gekregen met 2 queen-size bedden. We zijn gelukkig geen dikzakken en ‘queen-size’ is Amerikaans voor dubbel, dus we konden slapen. Om 4 uur alle drie klaarwakker en om 6 uur (vroeger kon niet), al wafels aan het bakken aan het ontbijt, dat past blijkbaar perfect bij roerei en saucissen of hamburgers.

Tegen 8 uur zat onze fiets al in elkaar en gingen we op weg voor een verkenning van het parcours. Den dezen in het wiel van Dave en vlammen tegen de wind en op het vals platte. Het ging pittiger worden dan verwacht, de wind stond hevig en dat vals plat kon naar het einde toch wel als klim beginnen tellen. Maar na 30 km mochten we draaien en aan 55-60km/u terug naar Tempe knallen. De wind zou zondag iets minder zijn dus iets sneller naar omhoog en iets trager naar omlaag, maar voor de rest ideaal. Dan rusten in bed met wat basketbal op tv ter voorbereiding van de NBA-match van ‘s avonds. Daar topsport gezien met overdreven sentimentele Amerikanen en blijkbaar was iedereen daar aan het carb-loaden want de kilo’s nachos, burgers en frieten die er daar binnengingen was niet normaal.

Donderdag dan een loopje van 9km en de eerste verkenning van het Ironman-dorp, Filip mocht werken als Ironman Certified Coach en wij gingen downtown Tempe nog wat verkennen, na 10 minuten waren we daar klaar mee dus dan maar een plan gezocht voor ‘s avonds en een NHL-hockey match gevonden. Zelfde verhaal: topsport, top Amerikaans sentiment en emotie, top Amerikaans fastfood en dan nog wat verwarrende regels. Maar geestige ervaring. Dave bast ondertussen als een kettingroker door een aanslepende longontsteking, ik probeer dan maar met wat tapotage de slijmen los te krijgen, zonder al te veel resultaat.

Vrijdag rustig ritje, Filip moest wat coachen en ‘s avonds de 4de musketier gaan halen. Mijn schoonbroer Dieter kwam supporteren om daarna nog een stapke richting de West-kust te zetten met een korte vakantie.

Zaterdag the usual: Ironman zakken klaarleggen, bike check-in en practice swim. Het water was fris (15,5°C) maar in de namiddagzon nog vrij aangenaam, dat zou ‘s morgens met een buitentemperatuur van 8°C wel eens anders kunnen voelen, maar we zwommen toch vlot de meeste Amerikanen voorbij in elkaars voeten. Voor de rest van de dag: rust, eten en rust en nog een beetje eten.

Zondag D-day om 3u50 de wekker want om 6u50 mochten we er aan beginnen. Ontbijt op (zout)-water en brood en een laatste check van alle spullen en we waren weg. In de wisselzone nog een klein stressmomentje met een slepende rem (mezelf) en een loszittende stuurkop (Dave) maar na wat gesleutel met de lumineuze hulp van de iPhone-zaklamp was’t allemaal in orde. Veel remmen en ons stuur gebruiken moesten we vandaag toch niet doen.

Dan richting zwemstart om onze wetsuit aan te trekken, ons toch een klein beetje warm proberen te houden en een ietwat aarzelende versie van het Amerikaanse volkslied te horen. ‘t Is een beetje over-de-top maar het doet wel iets met een mens als ’t voor ‘jou’ gezongen wordt.

6u52 spring ik in het water, Dave is door de trechtervorming bij de rolling start een beetje achterop geraakt en springt 40 seconden later in ‘t koude. De eerste 400 meter is het vooral heel snel ademen, en hoofdpijn door de koude maar daarna gaat het vlot. Goeie voeten om in te zwemmen vind ik niet echt maar ik voel toch dat ik een redelijk tempo kan ontwikkelen. Nadat mijn horloge 5 keer getrild heeft (om de 500meter dus na 2500m) voel ik dat ik mijn vingers niet meer kan sluiten door de kou, zelfs een paar keer een vuist maken bij het insteken helpt niet. Maar zo ver is het niet meer dus blijven duwen.

Ik kom terug aan land en kijk op mijn horloge: 1u05, niet super want had op 1u03 gerekend maar de tijden zijn achteraf bekeken allemaal vrij traag dus misschien deed de koude wel iets, of was de afstand iets te lang. Het is een goeie 400 meter lopen naar de wisselzone, en ik doe mijn wetsuit zoals gewoonlijk al half uit. Niet zo slim want het is bijtend koud om met een koud pak in 8° te lopen, het betonnen padje is ook bijtend koud en mijn voeten veranderen al vrij snel in klompen ijs. Gelukkig ben ik dan net bij de ‘wetsuit-peelers’: handig als je gewoon op uw rug mag liggen en ze die wetsuit aftrekken. En dan vlug een verwarmde wisseltent binnen.

De vrijwilligers helpen met alles, schoenen aandoen, helm aandoen, gels wegsteken, heel gemakkelijk. En na een goeie 4 minuten zit ik verkleumd op mijn fiets, helemaal geen idee waar Dave zit op dit moment, maar in alle waarschijnlijkheid voor mij.

Ongeveer aan het halfwegpunt van ronde 1 begin ik wat op te warmen, ik probeer Dave te spotten vlak voor het keerpunt maar kom hem niet tegen. Ondertussen is het rustig peddelen, niet te hard trappen maar goed op de hartslag letten, tot mijn verbazing word ik niet echt veel ingehaald en raap ik wel nog wat anderen op.

Ongeveer 1 kilometer na het keerpunt zie ik Dave fietsen, totaal onverwacht zit ik nog voor hem, ik weet dat hij ook op wattage moet rijden dus ik verwacht hem binnen een uurtje of 2 wel in mijn buurt. Naar beneden is zalig vlammen en aan het keerpunt staan Filip en Dieter ons luidkeels aan te moedigen, Filip wijst nog eens goed naar zijn hoofd: ‘goed nadenken en niet te zot doen’, maar voorlopig zit ik nog altijd onder de target-hartslag en ben ik goed aan het letten op drinken en eten dus ideaal. Na een vlugge plaspauze in een dixi spring ik weer op de fiets (het wou maar niet lukken om op de fiets te plassen, ‘t is nu ook niet iets wat je tijdens uw trainingen gaat gaan oefenen.).

Al na 1 ronde zit ik midden in de gedubbelde fietsers, ik vreesde dan ook een stayerwedstrijd à volonté. Gelukkig is de baan breed genoeg en rijden we eigenlijk in 4 lijnen: 2 lijnen gedubbelde, die wel een beetje stayergedrag vertonen, 3de lijn voor de 2de ronde fietsers en 4de lijn voor de rappere in de 2de ronde. Van stayeren dus gelukkig geen sprake bij mijn ‘concurrenten’. Dave heeft in ronde 2 ondertussen ook een sanitaire stop moeten inlassen dus we blijven wat op dezelfde afstand hangen.

Filip had gezegd dat de 3de ronde nog rustiger moest dan de eerste 2, dus een klein beetje gas terugnemen, alle voeding was ondertussen ook op dus dat zou normaal voldoende moeten zijn. De wind was ook iets gedraaid waardoor het eigenlijk 2 keer zijwind was. Op 10 kilometer van het fietseinde, krijg ik een serieuze oplawaai, niet van de man met de hamer, maar de immer opgewekte treinconducteur uit Harelbeke, serieuze klets op mijn gat en weg was hij. Allemaal volgens verwachting.

Na 5u10 mijn fiets afgegeven aan weer een andere vrijwilliger die hem schoon op zijn plaatsje installeerde, dan een andere die mijn zak al aangaf en dan nog een andere die hem helemaal uitkiepert, mijn pet op mijn hoofd zet en mijn schoenen helpt strikken. Die mindervalide kamer was precies niet zo’n vreemd voorstel meer.

Bij het uitkomen van de wisselzone staan Filip en Dieter weer; ‘Bram ge zit hier godverd*mme in 5de positie é maat’. Een klein lachje kan ik niet onderdrukken, na het fietsen nog in zo’n positie zitten, ‘t is mij nog nooit overkomen.
De intentie was normaal om rond de 14/u te vertrekken en dan te zien hoe ver ik kon komen, maar ik beslis dan om rond de 13,5/u te lopen om hopelijk minder kans te hebben op die crash. Na 3 kilometer kom ik bij Dave en ik beslis om geen billeklets te doen deze keer maar hem nen stevige ‘komaan é vent, we zijn goed bezig’ toe te roepen.

13,5/u voelt na een kilometer of 6 eigenlijk al te rap, dus 13/u of duurtempo zou moeten lukken en daarmee zou ik nog een goeie marathon moeten mee afleggen. Na 15km lopen mijn benen plots helemaal vol en kan ik geen stap meer zetten, op dat moment krijg ik ook een serieuze mentale tik, toch niet weeral zo afzien voor de laatste 25 kilometer. Ik moet gedwongen de stukken die omhoog lopen stappen en kan meestal wel weer een kleine kilometer lopen daarna. Focus wordt alweer gelegd naar finishen ipv eens stevig kunnen lopen op’t einde.

Dave passeert mij rond kilometer 18 opnieuw, ik loop nog een stukje mee maar moet hem al snel laten gaan. Ik loop wat moedeloos verder maar zie hem jammer genoeg na een 4-tal kilometer weer opduiken voor mij. De longontsteking eist plots zijn tol en bij het volgende keerpunt kom ik hem tegen al wandelend. Ik probeer hem nog wat op te peppen maar helaas moet hij aan kilometer 24 uitstappen. Begrijpelijk, het heeft geen zin om nog 3 uur te wandelen over die laatste kilometers, zeker niet met zo’n rijkgevuld palmares. ‘k Had het nog willen zien als hij helemaal gezond was geweest, want ik had het zelf gemerkt en van alle kanten gehoord dat hij serieus in form was!

Ik ben zo blij om de finish te zien op het einde dat ik al de miserie vergeet en zowaar het publiek nog een beetje probeer op te vrolijken met een gigantische smile. De bekende Mike Reilly die dan nog: “Bram, you are an Ironman” zegt doet toch ook iets.

‘k Ga eerlijk zijn, hiervoor was ik niet naar Amerika gekomen, ik wou dat lopen eens goed doen en heb er alles voor gedaan tijdens het volledige jaar dat ik hiervoor getraind heb, maar we hebben het juiste recept nog niet gevonden en ik ga blijven zoeken.

Maar uiteindelijk kan ik met een 11de plaats in mijn age group, een 4de ironman finish tussen de 10 en 11 uur (10u15) en een 129ste plaats algemeen op 2256 deelnemers toch tevreden terugblikken, zij het met een lichte ontgoocheling. Als je ziet dat Andi Dreitz (top 10 in Kona) en Stenn Goetstouwers, twee profs, ook maar 3u18 lopen en ze veel beter kunnen, dan weet je dat je niet de enigste bent die dit meemaakt.

En uiteindelijk was 2018 toch een goed jaar en kijk ik terug op een geslaagd seizoen met 2 Ironmans, 2 halve triatlons, 2 kwartjes, een achtste en een sprint duatlon.

Dave, Dieter en Filip we gaan dat nog een keer doen zeker zo’n weekje/2 weken? ‘t Was precies nog geestig!

Op naar 2020 dan maar zeker, niet voor Tokyo maar wel om ergens een volledige afstand in Duitsland tot een goed einde te brengen met een topploeg en een topsfeer.