Deinze was voor mij mijn tweede halve van dit seizoen. Na een hete zomer te hebben doorgetraind, was ik blij dat de wedstrijd er eindelijk was. Met een goede voorbereiding kon ik met een gerust gevoel beginnen aan de wedstrijd. Ook Bram en Matthias gaven mij een redelijk ontspannen indruk voor de wedstrijd.

De temperatuur van het water was aangenaam, ik startte met een goed gevoel. Na enkele honderden meters kwam ik in aanraking met een dame die voor ons was gestart en reeds aan het terugzwemmen was. Het sein, om mij iets meer in het pak te gaan leggen en wat te gaan stayeren. Op het einde van de zwemproef kwam er opnieuw een oud euvel opspelen. Mijn kuit verkrampte volledig, dus dat beloofde een pijnlijke loopproef te worden.

Het ingekort fietsparcours, was vooral winderig. Verschillende deelnemers heb ik als een speer zien vertrekken maar tegen het einde van het fietsen zag ik ook veel van die deelnemers geparkeerd staan. Voor mezelf had ik me voorgenomen om zo constant mogelijk te blijven fietsen. Met een verschil van 2 Watt tussen mijn gemiddelde en mijn Normalized Power, is me dit ook aardig gelukt. Het leverde mij “relatief” frisse benen op om aan het lopen te beginnen.

Zoals verwacht was mijn kuit helemaal verstijfd maar de adrenaline zorgde ervoor dat ik er op dat moment weinig last van had. Het lopen probeerde ik goed in te delen. Los van een overstekende over-enthousiaste-supporter die mij bijna omver liep bleef ik steeds goed in mijn ritme.

Bram schreeuwde me in de laatste ronde nog toe om wat te gaan versnellen maar dat was wat van het goede teveel. Ik bleef mijn tempo volhouden en kwam met een “kleine versnelling” over de lijn gestrompeld. Maar mijn gevoel was super; ik had de wedstrijd goed ingedeeld, was niet ziek geworden van het lekkere Leie water, had alles gegeven en was tevreden over mijn eindtijd. Met een goeie Leffe werd dit dan ook gevierd. Het kreupele gevoel en de pijnlijke kuit werden er met plezier bijgenomen.