Dave Maertens, Matthias Dewulf en ik stonden aan de start van de triatlon van Deinze, normaal gezien een halve, maar door wegenwerken was het fietsparcours aangepast tot 5 rondjes van 16km (80km) met dan nog iedere keer de vervelende fietsersbrug over de Leie in Nevele. Een persoonlijk record was dus niet al te moeilijk. Vrijdag nog coach Filip aan de telefoon gehad die zei, ga maar een keer, als je crasht dan crash je…

‘S morgens toekomen, inchecken, kijken hoe laat het… shit, garmin thuis vergeten. Geen tijd meer om terug te keren, dan maar puur op gevoel. Gelukkig net op dat moment een patiënt tegengekomen die kwam supporteren voor zijn broer (en zelf triatleet is) en die zijn sporthorloge aan had, probleem opgelost, merci Philip!

In de wissel een beetje spielerei met Dave en Matthias en nog wat gaan wachten op een bankje langs het kwalitatief bruine water van de Oude Leie.

Om 10uur de zwemstart, een beetje vechten voor positie de eerste 200m maar dan vrij comfortabel kunnen zwemmen, de laatste 500m de kop gepakt van mijn groepje om als eerste het trapje op te kunnen lopen in 31.16. Ik verwachtte Matthias (31.59) voor mij en Dave niet zo ver van mij (32.15), maar was dus blijkbaar toch als eerste uit het water.

Snel wisselen, nog wat sukkelen met mijn schoenen aan doen op de fiets maar dan beginnen knallen.

Direct de grens van de verzuring opgezocht en daar rond blijven fietsen, sinds vorige week in Izegem wist ik dat zelfs met een beetje zuur er nog een goeie loop in kon zitten.

Bij de keerpunten zag ik iedere keer dat ik een klein beetje uitliep op Dave en Matthias en echt veel triatleten haalden mij niet in, behalve dan een duidelijk stayerende trein van 4 man, maar daar doe ik niet aan mee.

Zoals verwacht was de fietsersbrug echt een ambetante bedoening, zeker als dan nog een gedubbelde beslist om daar rustig zijn gelleke te eten, er stond toevallig ook net een scheidsrechter op de brug en het was een no-passing zone, dus braaf er achter gebleven. Daarna dan weer 8 km met de stevige wind vlak op kop terug richting Deinze.

Na 2u12 mijn oude TT weer geparkeerd in de wissel en beginnen vlammen op mijn loopschoenen. Dave komt binnen na 2u19, hij zit met een verkrampte kuit sinds het zwemmen en die wil maar niet loskomen, daardoor focust hij zich volledig op de wattages trappen zonder te forceren. Matthias komt terug binnen na 2u34, dan al, naar eigen zeggen, redelijk choco.

De eerste km aan 3.44, misschien iets te ambitieus dus gemilderd naar 3.55, maar ‘t gaat vlot zeker na een korte plaspauze, in de eerste ronde heen en terug langs de Leie tel ik ondertussen de andere triatleten en merk ik tot mijn verbazing dat ik rond de 25ste plaats loop, en ik zie ook wel wat tragere lopers, dus ik ambieer plots een top 20 plaats.

Bij het begin van ronde 2 komt het welgekende ‘scenario 2’ plots op de voorgrond, ‘de bospoeper’ genaamd. Ik kan nog wat volhouden (want geen dixi’s op het parcours) en als ik een huis passeer waar een koppel net buiten komt, sprint ik naar hun deur met de vraag of ik hun toilet mag nuttigen. Voor ze kunnen antwoorden sta ik al in hun gang en trek ik de deur van de kinderkamer open, dan maar de volgende deur en vlug een sanitaire stop. Na 2 minuten en nog intensief werk met de toiletborstel weer vlot de kilometers kunnen afhaspelen, al moest ik toch een 5-tal kilometer op positieven komen.

Ondertussen passeren Dave en Matthias 2 keer per ronde en moedigen we elkaar goed aan, het lopen lijkt bij alletwee vlot te gaan.

Bij het ingaan van de ‘voorlaatste’ ronde (normaal 5 ronden van 4,3 kilometer) wordt plots gemeld dat dit de laatste ronde wordt. Klopt ook want ik heb op dat moment al 15,5 kilometer, dus anders zouden we aan 25 kilometer zitten, op zich niet zo erg voor mij want ik was serieus wat plaatsen aan het goedmaken in het lopen en als voorbereiding op Arizona kan een 25km op wedstrijdtempo wel. Maar echt correct is het niet. Dus dan maar 1 ronde vroeger een lange eindsprint van 5 kilometer ingezet en gefinisht in 4u11, na een halve marathon van 1u25 (inclusief 2,5 minuten sanitaire stops).

Als ik binnenkom zegt de speaker nog dat ik een dikke top 20 notering haal, blijkbaar werd ik 16de. Mijn beste resultaat in een triatlon tot nu toe.

Dave komt  iets meer dan 10minuten later (4u23) al bekkentrekkend en benentrekkend over de finish, de kuit speelde hem wel parten maar hij loopt ook een heel sterke 1u30 en PR op zijn halve marathon. En Matthias komt, nu helemaal, choco over de meet in 5u01 nadat hij ook een huis was binnengedrongen op mijn aanraden.

Een geslaagde wedstrijd van de 3 AP3T’ers in voorbereiding op The Championship in Ieper, de concurrentie is gewaarschuwd.

Een iets minder geslaagde wedstrijd van de organisatie. Wegenwerken kunnen roet in het eten gooien, maar ik had de omleiding van de wegenwerken de voorbije weken al eens gedaan en dat was amper 200 meter dat we op een andere weg zouden belanden, niet het grootste probleem lijkt mij. Deinze is omgeven door autovrije wegen langs het water, dus zo moeilijk moet het dan toch ook niet zijn om een stukje langs de Leie heen en terug te laten fietsen zodat we aan 90km komen. Gewoon een kegeltje 500 meter verder plaatsen en je hebt een kilometer extra.

Op het loopparcours werd er ook geen afscheiding gemaakt tussen heen - en terug lopers, waardoor iedereen natuurlijk de binnenbocht wou nemen en bijna op elkaar knalde. En dan is er nog de flater van het aantal rondes, blijkbaar waren de kegels verkeerd geplaatst, maar 1 iemand van de organisatie die het parcours eens affietst zou toch moeten merken dat het niet klopt. Er was ook geen fietser voorzien voor de eerste heer en eerste dame tijdens het lopen, wat ik eigenlijk ook een must vind.

Geen dixi’s op het loopparcours voor toch een halve marathon kan eigenlijk ook niet.

Zo zie je maar hoe goed de organisatie van de Triatlon en Duatlon van Kortrijk is!