Na de test van de conditie in Jabbeke ging Vincent Servaege naar Ierland naar zijn doel dit seizoen: de Ironman 70.3 Dun Laoghaire. Hij weerstond de barre zee, hevige winden en het verraderlijke loopparcours met glans en finishte in een sterke tijd van 5u57. Job well done!

Dun Laoghaire (spreek uit 'doen leerie') dus dit jaar. Vertrokken op donderdag met het gezin vanuit Zaventem richting Dublin. Omdat Dun Loaghaire een vredig kuststadje is op 10 minuutjes van Dublin centrum, hadden we ervoor gekozen om in Dublin te logeren.

Op vrijdag mij gaan registreren en fietsparcours verkend met de auto. Het weer op z'n Iers : regen en wind. In Dun Loaghaire zelf nog maar weinig te merken van IronMangekte. Kon me moeilijk voorstellen dat die er hier nog zou komen. Het fietsparcours gaf al snel z'n geheimen prijs. Vanaf het kustbaantje ging het meteen omhoog. "Ligt dit hier op jouw parcourstje papa?" Ik vrees van wel ... "Ik vrees dat er hier veel gaan moeten afstappen'. Bemoedigend jongen :-(. boven op Sally Gap : 12 graden. De wind ging duidelijk ook een belangrijke rol spelen. Het was dus hopen op beter weer voor zondag. Blij dat ik alles eens gezien had ...

Op zaterdagmorgen om 8:00u kon er ingezwommen worden, maar beslist om in mijn bed te blijven liggen. Ik had geen zin om in het ijskoude water te gaan liggen. Nog niet ... . In de voormiddag wel fiets en zakken binnengebracht in de wisselzone. De Irish Sea en Sandy Cove lagen er vredig bij. De sfeer in Dun Laoghaire was ook al heel anders. Het was vandaag dan ook een wereld van verschil met gisteren. Zon en 25 graden. 's Namiddags leuke uitstap gedaan naar het schiereiland Howth voor een lekkere Fish & Chips. Kon het morgen maar zo zijn ...

Zondag 04:00 AM ... de wekker. Goed geslapen. Klaarmaken, ontbijt en tegen 05:00u weg. Toen ik buiten kwam : motregen en wind. Dit was nochtans niet voorspeld. Aangekomen in Dun Laoghaire klaarde het wolkendek al wat op, maar de wind bleef natuurlijk. Gevolg .... deining op zee ... Alles rustig klaargemaakt in de wisselzone, nog wat staan genieten, wat babbelen met die Ieren, ... de sfeer was heel gemoedelijk. En dan richting Sandy Cove voor de zwemstart ....

Niet de typische strenge regels, de toeschouwers konden tot vlak bij de start, zelfs tussen de atleten. Hoe koud zou het water echt zijn? Inzwemmen mochten enkel de pro's en uit die hun reacties sprak niet veel goeds. Maar het zonnetje kwam erdoor. De bordjes met de zwemtijden voor de Rolling Start stonden vreemd opgesteld. Van 30 min meteen naar 37 .... Normaal sta ik bij 35 ... Vlak voor 30 stond al 25. Wat doe ik? Anderen twijfelden met mij en iedereen begon elkaars verwachte zwemtijd te vragen. Duidelijk niet iedereen stond hier op zijn plaats. Gegokt en tussen 25 en 30 blijven staan. Dan het startschot ... Rustig aanschuiven in de rij ... Wat lag die eerste boei toch verdomd ver. Klopte dat wel? Nu, voor iedereen hetzelfde natuurlijk. En dan te water ... Het water was dus heel koud. 14 graden bleek ... De eerste 100 meter was toch eventjes naar adem happen, maar dan geraakte ik al snel in mijn ritme. Ik voelde me goed. Hield de raad van onze coach voor zwemmen in koud water in het achterhoofd. Maar wat duurde het lang vooraleer we aan die eerste boei waren. Boeien waren door de golven mogelijk te zien, het waren nochtans gigantische dingen :-/. Had de indruk toch de goede plaats gekozen te hebben bij de start, zwom bijna constant alleen en had niet het gevoel dat er mij veel inhaalden. Het gevoel bleef goed, maar duurde dit niet wat erg lang? Moeilijk in te schatten .... En dan eindelijk zijn we er ... Tijd? Bijna 42 minuten?!? Een paar minuten trager omdat het in zee was (zoals in Barcelona 2 jaar geleden), ja OK, maar toch geen 6 of 7 minuten??? Volgens mijn Garmin had ik 2300 meter gezwommen. Ik kan dan wel een beetje uit de haak gezwommen hebben, maar toch ook geen 400 meter .... die boei lag echt te ver ! Alle zwemtijden lagen veel te hoog. Uiteindelijk 226ste zwemtijd op 1200 mannen. Niet slecht voor mijn doen.

Op naar de wissel. Had vooraf beslist om koerstrui KM aan te trekken. Efkes moeten gaan zitten want wat draaierig na het zwemmen. Loopke richting fiets en go ...

De zon was van de partij. Aangezien we meteen mochten beginnen klimmen, vroeg ik me al snel af waarom ik dat fietstruitje eigenlijk aangedaan had??? Man, dit was toch zwaarder dan gedacht. Gene meter plat. Lange hellende stukken afgewisseld met stijgingspercentages tot 13%. 26 km na een uur fietsen en het zwaarste moest nog komen .... Km 40 ... Korte bocht naar links ... De beklimming richting Sally Gap ... Kilometers lang ... " I have no gear left and the worst is still coming after that f*cking corner" ... dat Iers had ik wel begrepen :-P. Het was kruipen naar boven ... Voor mij begonnen er enkelen te zigzaggen. Ondertussen lagen de Wicklow Mountains in de mist, nattigheid dus ... De zichtbaarheid was ondertussen beperkt tot een goede 100 meter. Bril maar in de achterzak gestopt. Ik was content dat ik mijn fietstruitje aan had ;-). Eenmaal boven kwamen we op een plateau waar de wind genadeloos te keer ging. Stoempen maar aan 18-19 km/u. Maar waar zit iedereen? Zelfs aan die snelheid kwam mij bijna niemand voorbijgestoken. Dan eindelijk de afdaling, maar die lag er levensgevaarlijk bij door het natte wegdek. 2 ambulances reden op en af. In het decor een paar duizend eurootjes aan fietsschroot. Het moet wel gezegd dat de organisatie middelen nog mensen gespaard hadden op de gevaarlijke punten. Bijna ging het mis .... De zijwind duwde me naar buiten in een linkse bocht, maar ik kon een Gilbertke gelukkig op het nippertje vermijden. Het was afdalen met de remmen dicht. Stilaan kwamen we echter weer op het droge. Een mooie regenboog verwelkomde ons .... De laatste helling ... Nog 2 km klimmen .... En dan de laatste 20 km in dalende lijn richting zeeniveau. De wegen droog en dus was het vollen bak doorgeven .... Niemand is mij hier nog voorbij gekomen ;-). 3:20u gefietst. 27 gemiddeld. Man man ....

Eenmaal in de wisselzone viel me op dat er nog maar relatief weinig fietsen stonden. Dus slecht ging het zeker niet. Ook op het loopparcours nog maar weinig volk. Direct mijn tempo gezocht ... Normaal ga ik voor 13 km/u maar al snel bleek dit geen vlak loopparcours te zijn, behalve de mooie lus heen en terug over de pier tot aan de vuurtoren. Dat kustbaantje golfde op en af .... Nee zeker geen steile hellingen maar van dat vals plat dat het tempo eruit nam en op den duur wel eens in kleren zou beginnen kruipen. Maar het ging goed. Ook het gevoel zat goed. Kon mijn tempo aanhouden tot ..... buikkrampen er na 10 km anders over beslisten ... en we weten allemaal ... oij moe dan moeje ... hé Bram? ;-). Enkele minuten verloren in 'an other loo' (bij ons Dixie genaamd) en dan opnieuw mijn tempo proberen op te pikken, maar dat bleek moeilijk te gaan. Op 16 km begon ik het moeilijk te krijgen. Een gevolg van de veel te weinig loopkilometers in de voorbereiding of gewoon de tol van een zware wedstrijd? Het was doorbijten op de laatste hellende stukken ... de laatste 2 kilometers mij een beetje herpakken .... en dan eindelijk de finish. Het blijft een zalig gevoel om dat rood tapijt te mogen opdraaien. Ontgoocheld over mijn looptijd, maar goed, meer zat er niet in. Eindtijd 5:57u ... Amai !

Met een 208ste plaats juist mijn doel bereikt om binnen de eerste 15-20% te eindigen. Conclusie : Heel tevreden. Een heel mooie wedstrijd maar zeker de zwaarste die ik al gedaan heb. Door het parcours, dat gemaakt is voor de Wouter Remmerie's onder ons (and there is only one ... ) en de omstandigheden. Op naar de volgende?