Tijdens deze Ironman die Frederik van Lierde dit jaar voor de vijfde keer kon winnen, waren ook 2 clubgenoten aanwezig. Bram Decavel die al wat ervaring heeft in het lange werk en debutant Alexander Pappijn. Bram schreef er weer een mooi verslag van:

Ik mocht opnieuw reporter spelen van Alexander over een nieuwe Zuid-Franse veldslag.

Stress op vrijdagochtend als we (Alexander, Natalia (A’s Spaanse spring in’t veld) en ik) plots een mail krijgen dat ons vliegtuig niet om 12u zou vertrekken uit Rijsel, maar om 4u ‘s nachts zaterdagochtend. Een uurtje verhoogde hartslag met nieuwe vluchten opzoeken en andere opties bekijken, waarna we toch de helpdesk van Easyjet aan de lijn krijgen die vermeldt dat de vlucht gewoon op tijd vertrekt, bizar. In Nice toegekomen, ingecheckt in het hotel, op 200 meter van de finish, en gaan inchecken bij Ironman. Alex krijgt een extra groen ‘maagd’-bandje voor de eerste keer, zodat hij extra aangemoedigd kan worden. Eerst nog een 5km-loopje en wat rusten op het strand. Nog een fruitsapje in een beach bar, met een vluchtig toiletbezoek van mezelf, terug naar het hotel, maar daar opnieuw half uur op de pot. Hopend op een beter darmgevoel na een pasta’tje en een goeie nacht.

Zaterdag opgestaan, darmmechaniek nog altijd niet optimaal, het zal toch niet waar zijn. Na het ontbijt een zwemmetje in een veel te woelige zee, die yamamoto’s mogen dan wel goed drijven; als je een slag doet bovenop een golf, vang je alleen maar lucht. Nog wat chillen op het strand met de supporters en dan een restaurant/café gaan zoeken waar ze België-Tunesië tonen.

Naast Luc Van Lierde en een deel van de crew van Frederik Van Lierde de topmatch bekeken, ondertussen ook wat extra tips gevraagd en gecheckt hoe het zat met de concurrentie van de pro’s. Ze zaten allemaal goed, weer geen podiumkansen dus.

Terwijl de supporters verder pintelieren gaan wij onze fiets gaan inchecken, waarbij ik bijna weer mijn kousen vergeet (‘t was van 2015 in Wiesbaden geleden dat Fredje mij daar redde). In de wisselzone ons nog wat vergapen aan de mooie bolides en het volledige parcours door de wisselzone analyseren, we zijn er klaar voor.

Nog een pasta’tje en naar bed om 20u30. Alex wou Natalie tenminste tot 5u laten slapen dus kwam hij maar in mijn twijfelaarke liggen voor die 6u slaap. De darmen gedragen zich ondertussen al een beetje, dus misschien geen problemen morgen. Om 20u45 al ogen toe en proberen te slapen.

Zondagnacht 3 uur: Na een veel te korte nacht; opstaan, douchen, tri-suit half aan en naar beneden gaan ontbijten. Geen kat te zien en de concièrge is kwaad omdat hij pas om 4uur het ontbijt wil openen. Maar we hebben ons eigen brood, confituur en peperkoek mee dus we zetten ons gewoon neer en stoempen alles naar binnen. Daarna nog 2 keer naar het toilet, alles klaarzetten en vertrekken naar de wisselzone voor een laatste check-up, alles voelt goed aan, en de stress begint te komen. Nog een telefoontje van Dave Degain om 5 uur ‘s morgens om ons wat moed in te spreken, fiets controleren, toiletbezoek en wetsuit aan.

We zoeken nog naar Natalia tussen het aanwezige publiek maar laten ons dan meeslepen naar de zwemstart. Voor het eerst op een wedstrijd een beetje ingezwommen omdat we toch tijd hadden en we de Middelandse nog eens als toilet (nummer 1) konden gebruiken. Daarna nen stevige ‘low-five’ en klaar gaan staan in onze startvakken.

6u25 zien we Van Lierde en co in het water duiken, 6u27 de vrouwelijke wacko's en vanaf 6u30 is’t aan onze toer. Spurtend over het ambetante kei-strand tot in het water en vanaf dan een uurke vollen bak.

Het zwemmen gaat redelijk, ik leg mij links van de meute en probeer zo rechtstreeks mogelijk naar de verste boei te zwemmen, die lag een beetje ‘uit de smete’ had ik gezien, dus dan zou ik minder moeten zwemmen. Toch altijd wat contact proberen te houden met mijn mede zwierige zwemmers, maar geen echte goeie voeten gevonden. Na 1,5 km wel wat voeten gevonden, vrolijk mee peddelend, tot ik merk dat die meneer een alternatieve route aan het proberen was, dus dan toch wat bijsturen en in’t pak gaan zwemmen. Na 3 km kan ik even op mijn horloge kijken 45’06, goed bezig dus. De zee is ondertussen toch al wat woelig aan het worden en de boeien spotten wordt moeilijk en ook de maag vindt dit niet 100% ideaal, maar echte problemen zijn er niet. Na 4 km (200m+ door mijn alternatieve route) richting rode enervit-boog en op de vaste grond na 1u03, perfect op schema.
Alexander vindt in tegenstelling tot mij onmiddellijk goeie zwemvoeten, net boven zijn tempo maar nog doenbaar. Hij kan vlot volgen en wordt, sneller dan verwacht, na 1u08 op het strand gesmeten door de zee. Zijn verwondering over de goede tijd wordt prachtig vastgelegd door een Finisher-pix fotograaf, maar dat zien we pas 2 dagen later.

Snelle wissel voor alletwee en dan de 800meter door de wissel lopen met de fiets aan de hand, laverend tussen alle andere triatleten. Fiets op en gas open (met de nodige reserves).

Ik voel dat mijn benen niet super zijn op de fiets maar, een echte diesel zijnde, denk ik dat dat wel in orde komt naarmate de wedstrijd vordert. Het komt gewoon neer op: rustig fietsen, wattages volgen en goed eten.

Ondertussen zit Alexander te vloeken op zijn fiets; of het door zijn snelle zwemnummer komt of door iets anders weet hij niet maar zijn bilspier trekt helemaal tegen en hij kan niet echt kracht zetten de eerste 45 minuten. Doemscenario’s duiken op maar uiteindelijk kan hij toch doorfietsen en zijn tempo ontwikkelen.

Het parcours in Nice is prachtig maar extreem pittig, een klim van 22km van de Col de l’Eccre aan 5%, dan een plateau van 30km, overzichtige afdaling van 15km knallen aan 55km/u (in 19 minuten 15km gereden). Dan opnieuw wat klimmen en vlak rijden tot de Col de Vence, nog 8 km omhoog en dan een lange afdaling richting kust, met nog 25 km vlak en beuken tegen wind. We rijden door gorges, langs watervallen, door tunnels, langs pittoreske dorpjes en bergrivierkes. En we kunnen er ook van genieten want alles geven moeten we niet doen, jammer genoeg slaat mijn diesel nog altijd niet aan en heb ik het gevoel alsof ik constant 300 watt trap, maar dat is jammer genoeg niet zo. Toch haal ik iets meer mensen in dan ik zelf wordt ingehaald dus echt slecht is het niet.

Na een haarspeldbocht in een afdaling wil ik opnieuw wat kracht op mijn bolide zetten maar springt mijn ketting van mijn voorste tandwiel, gelukkig kan ik na 2 minuutjes wrikken en sleuren weer verder met zwart besmeurde handen.

Op de laatste afdaling opnieuw 15 km aan 55km/u in het zog van een technisch sterke daler rijden we ‘samen’ weg van het groepje waar ik op dat moment tussen zat en vlammen we verder, met berekende risico’s. Plots komt daar een andere triatleet met maar 1 arm (!) voorbijgesneld aan 60km/u die dan nog bijna uit de volgende bocht vliegt. Er rijden toch zotten rond soms.

Terug op de Promenade des Anglais voor het eerst langs de supporters knallen en de cervélo opnieuw parkeren na 5u35, Alexander zie ik rond kilometer 4 in het lopen ook op de Promenade rijden, hij parkeert na 5u50.

Wissel 2 gaat vlot, vlug nog een keer naar het toilet (nummer 1) en beginnen lopen. Kilometer 1 zonder naar mijn horloge te kijken 4min19, te snel, dus wat vertragen, ondertussen aanmoedigingen van de Bruggeman-familie en Luc Van Lierde. Tweede kilometer 4min30 nog iets te snel om te beginnen, hopelijk kunnen we hier mee eindigen, dus weer wat vertragen. Rond kilometer 5, aan het eerste draaipunt (4 rondjes van 10,5kilometer), vind ik eindelijk mijn tempo, jammer genoeg vindt de maag op dat moment dat een kramp wel toepasselijk is, ik moet 100 meter wandelen maar kan weer verder. Om de 2-3 kilometer verkrampen de maag/darmen helemaal en ik loop/wandel zo 20 kilometer verder. De tijd/km is ondertussen van minder belang, gewoon de rondjes afhaspelen en binnenkomen is de nieuwe focus.

Alexander passeert ondertussen ook 2 keer per ronde en begroet mij iedere keer met een andere typische Ironman-quote: ‘’t zijn allemaal zotten’, ‘’t is echt gekkenwerk’, ‘waar zijn we mee bezig’, ‘t is bakken.’

De loopperiodes worden ondertussen iedere keer iets korter, maar ik probeer de wandelperiodes gelijk te houden, ondertussen intern aan het vloeken omdat het weer niet gaat lukken om een deftige marathon te lopen, ooit gaat het er wel eens moeten uitkomen, want op training lukt het wel. En als ik nu ergens al heel mijn triatloncarrière voor aan het trainen ben, dan is het wel “vlak lopen langs het water”, tot Harrys’ vervelens toe.

De sfeer op de Promenade is ongelooflijk, 1000-den mensen die je vooruit schreeuwen, klappen… Af en toe geeft dit toch een boost en kan je nog iets verder doorlopen, ook bij onze supporters gaat het toch altijd een heel stuk beter.

Na 30km in de lodende hitte en met de zon op onze snoet zonder een schaduwstukje, begint het te overtrekken en de laatste 5 kilometer begint het zelfs te regenen. Gelukkig geen Aix toestanden deze keer, al zie ik wel weer atleten met aluminium vellen rondlopen, maar die moeten dan nog 40 kilometer, dus die mogen dat.

Alle supporters staan nu opeengepakt in buskotjes, onder dijkpergola’s en parasols. Maar die laatste 3 kilometer voelen weer zalig aan, iedere keer als ik door de mensenmassa’s loop steek ik nog een tandje bij. Ik loop de rode loper op en zie/hoor de supporters halverwege de finishlijn staan, merci aan hen om de regen te trotseren en hun kelen schor te schreeuwen. En dan onder de boog.

10u38 is het verdict, slecht is het niet maar met een marathon van 3u50 kan ik toch niet 100% tevreden zijn gezien de bijna (tot vrijdag) perfecte voorbereiding. Aan de andere kant eindig ik nog net in de top 10% van het algemeen klassement en dat is altijd mijn doelstelling, dus een klein beetje gemengde gevoelens. Even bekijken wat er foutliep met de voeding de laatste dagen en hopen dat we in Arizona met dezelfde vorm een stapje beter kunnen doen. Ironman nummer 3 is wel binnen, en daar is het nu vooral van genieten.

Na vlug een warme jas te gaan halen en mijn ‘droge’ finisher t-shirt aan te trekken rep ik mij naar de finish om Alexander ook naar zijn Ironman titel te schreeuwen. Een half uur’tje later zie ik hem al van ver aankomen, een smile tot achter zijn oren, duidelijk genietend van het moment. Jammer genoeg is de atleet die net voor hem finisht aan het bewijzen dat hij nog handenstand kan doen en is de speaker daardoor de kluts ook wat kwijt. Maar:

‘Alexander,         you        are        an         Ironman.’

Een heel sterke wedstrijd, weinig verval en gewoon heel goed ingedeeld. Anderhalve maand geleden in Aix was hij nog wat ontgoocheld maar sindsdien een tandje bij gestoken en met een prachtig resultaat. 11u15 op dit parcours en niet in ‘zijn’ weer is verdomme heel sterk! Hij had op voorhand gezegd, ik wil dat gewoon 1 keer gedaan hebben, daarna nooit meer. Maar raad maar eens wie de dag erna al bezig was over ‘binnen 2 jaar’...

Nog een pizza en mojito kunnen binnen spelen die avond, na eerst nog een lange wandeling om onze fiets terug af te geven bij fietstransport, en tevreden naar bed. De dag erna antwoorden op de vele berichtjes van iedereen, bijna anderhalf uur bezig geweest. En dan nog een wandeling naar de jachthaven (vanaf nu mocht Natalia beslissen wat we deden en het derde wiel mocht mee), de vlieger op en naar huis, na alweer een schitterend weekend met, al zeg ik het zelf, 2 sterke Aqua Protect 3 team prestaties op zak.

Let maar op volgend jaar Nice, want Fredje Voet komt vergelding zoeken voor 2018, jammer dat je er niet bij was dit jaar om Papi bekken te zien trekken. En ik hoorde dat Domien nog een appeltje te schillen heeft met scheidsrechter Helga ook.

klik hier voor de uitslag

klik hier voor de foto's